Als het idee dat liefde het thema van een voorstelling zou kunnen zijn je al bij voorbaat wrevelig maakt, als je al bij dat idee alleen met dédain ‘relatiegeneuzel’ roept, ga dan niet naar deze voorstelling. Maar als je wilt zien hoe Van Hove erin slaagt om na twee wat mindere voorstellingen (Kreten en gefluister en Rocco en zijn broers) nu wel recht te doen aan een van de belangrijkste filmmakers van de vorige eeuw, ga dan wel.

In een heldere montage vloeit de inhoud van drie films van Michelangelo Antonioni (L’Avventura, La Notte en L’Eclisse) in elkaar over, vullen drie verhaallijnen elkaar aan. Met een enigszins aan het (video)werk van Guy Cassiers verwante techniek, reduceert het trio Van Hove/Versweyveld/Yarden acteurs en acteren tot middelen, om daarmee precies die filmische toneelbeeldtaal te creëren die het unieke van Antonioni’s films voelbaar maakt.

Ja, ik weet dat het een try-out was!

Dus ik kan best de fotograaf wegdenken en de regietafels. Op zich geeft het een mooie kijk achter de schermen van TGA. Dit alles werd overigens ook nog door een cameraploeg gevolgd, dus die mocht ik ook nog maar even negeren als ze de tribune op en af liepen. Dus al die verschillende kaders kon ik wegdenken, maar wat zag ik verder?

3 ontzettend slappe verhaaltjes die der mate door elkaar liepen dat je net zo goed de drie films waarop het allemaal gebaseerd is tegelijkertijd kon afdraaien.

Bluescreen-techniek, zoals je wel kent van het weerbericht, al het blauw wordt vervangen door een ander beeld. Dus een camera filmt de acteurs in een blauwe wereld en op het scherm zien we de acteurs met een achtergrond. In totaal wordt dit wel tijdens 5 of 6 scènes gebruikt en voor de rest zit je dus te kijken naar een blauwe smurfenwereld. Het enige spectaculaire was dat de cameravrouw uit bocht vloog.

De kraancamera werd wel goed gebruikt en zorgde voor mooie beelden en overgangen, had de hele voorstelling nou bestaan uit beelden vanuit blauwe hokjes die men bezocht met deze kraancamera en in ieder hokje dus een andere achtergrond via de bluescreentechniek dan had het echt ontzettend boeiend kunnen worden. Maar waar zijn de hokjes van Verswyveld als ze echt nodig zijn?

En dan de gewone opgenomen filmbeelden, even testen of we nog de terroristische aanslagen kunnen herinneren? Of is het kunstig bedoeld?

Dat we mee kunnen kijken met de techniek van de videobeelden maakt wel iets goed. Maar over het algemeen zit je te kijken naar de opname van een film, juist datgene dat je niet wilt zien als je naar een film gaat. En door de afstand tot het toneel merk je weinig van het hier en nu van theater.

Het vijftigtal mensen dat gisterochtend plaats nam vanaf rij 12 in de schouwburg van Almere was na afloop bijna gehalveerd! Waarom kan ik geen gouden tomaat vinden als je hem nodig hebt? Goed, geen gouden tomaat voor een try-out dan, maar beste Holland Festival bezoeker, neem tomaten en rot fruit mee, gewoon voor de zekerheid.