Een heerlijke voorstelling. Arne Sierens -de auteur- verstaat de kunst om het publiek de werkelijkheid te laten aanvoelen zonder de echte werkelijkheid te tonen. De realistisch aandoende huisjes zijn immers niet de werkelijkheid. Dat beseft ieder kind. Maar de mensen die er wonen zijn wel van vlees en bloed. Ergens zijn zij allemaal ‘gehandicapt’, allemaal ‘indiaan’ zoals de mentaal gehandicapte jongen - meesterlijk gespeeld! - die de hele voorstelling ronddraaft met indianenveren op zijn kop. De voorstelling gaat over ménsen, niet over een stelletje schlemielen. Als toeschouwer voel je je een beetje onwennig omdat je voortdurend lacht. Lachen met mensen in de misère, mag dat wel? Tot dan één van de personages zegt: als jullie hier allemaal zo triestig gaat doen, dan ga ik ook depressief worden, zenne! En dan weet je: lachen kan. Meer nog: lachen moet!
Laat je inpakken door deze voorstelling. Ze toont ons dat je intellectueel discours nodig hebt om maatschappelijke problemen aan te kaarten. De voorstelling reikt ook geen oplossing voor de problemen van de vierde wereld. Die zijn er immers niet pasklaar, maar ze roept ons op om van die mensen te houden! En gun dan die blinde jongen zijn fotootje van het publiek, dat hij maakt als alle lichten zijn gedoofd. Dat kleine flitslampje in die gigantische duisternis, net voor het applaus, was voor mij de kern van de voorstelling: een lichtpuntje in die enorm beerput waarin we leven.

‘Count your blessings’, kent u die voorstelling? Een enorm gedoetje en toch enorm saai.

Aha, het volkstoneel. Een huilend zigeunerkindje dus. Ik vind het foute boel, debielensentiment. En ook vond ik het saai.

Twee echte huizen en een heleboel pittoreske spelers die ons de nostalgie van de armoede tonen door middel van dramatische miniscenes. Precies de goeie plaatjes van fijne, haast benijdenswaardige armoe: jongetje randt vrouw aan, doet het op t juiste moment in de broek, jongen mist ma die in t gekkenhuis zit, meisje mist pa die weg is, scenes uit gummo, wibrakleren, wasserette, noem ‘t maar op en alles even mooi mooi mooi. Ik denk wel eens bij mezelf dat ‘t maar goed is dat de mensen die werkelijk in achterbuurten leven niet naar het theater gaan, want het is ook werkelijk niet voor hen bedoeld.

Oplichting. Aapjes kijken zonder enige verantwoorde artistieke context.
Ik voel mij bekocht, en zwaar.