Uitmarkt (2003)

Ik weet niet zeker of het een try-out was, maar ze deden wel alsof. Het was zo perfect dat je het in ieder geval niet kon merken. Goed gespeeld, geimproviseerd als er iets mis ging en ook goed gezongen.
Een perfecte NNT voorstelling, een combinatie van Muziek, Cabaret, Toneel en van humor en ernst.
Ook al gaat het veel over de vrouw en met name de seksuele behoefte van de vrouw, het is voor de mannen in de zaal ook een voorstelling om zeker naar toe te gaan, ook al dachten sommige vrouwen van te voren dat het niets voor hun man zou zijn.
Als het zo losjes gespeeld blijft worden, want het was de Uitmarkt voor 2 euro betalend publiek, maar als dat het geval is, is dit een van de betere voorstellingen van het seizoen.

Geweldig stuk met geweldige acteurs. De maniertjes, geluidjes en bewegingen waren allemaal even goed getimed en gebracht. De tekst was scherp en erg naturel.
Het enige minpunt was de manier waarop duidelijk gemaakt werd dat er een nieuwe dag begon. Dat kwam heel natuurlijk over.
(in de voorstelling die ik gezien heb werd Porgy Fransen vervangen door regisseur Matthijs Rumke)

Prachtige vormvondsten gepaard met korte maar krachtige, soms humoristische, soms schrijnende teksten. Geweldig spel, versterkend geluid, mooi licht. Er wordt als het ware een droomwereld opgeroepen waar we na de voorstelling hard uit wakkerschrikken. Vanaf nu voor altijd groot fan van Carver. Kijk uit naar de nieuwe voorstelling!

Spetterend theater van de bovenste plank. Het Noord Nederlands Toneel gaat in reprise met de voorstelling ‘Onder Vrouwen’ door Wimie Wilhelm, Margôt Ros en Bodil de la Parra. En terecht. Onder Vrouwen houdt het midden tussen een theatervoorstelling en een cabaretshow, al zou ik het eerder onder de laatstgenoemde categorie rekenen. Muziek. Glitter and glamour. Liefde. Seks. Een lekker ontspannen voorstelling door vrouwen voor vrouwen (en die man die het aandurft). Met een grote glimlach kom je het theater weer uit.

Een kleine productie van Toneelgroep Oostpool door Remco Melles die ook wel bij mensen thuis gespeeld wordt. Het is te hoog gegrepen deze monoloog te spelen, meen ik. Melles moet in zijn eentje ontzettend hard trekken om de aandacht van het publiek vast te houden. De tekst van de monoloog helpt hem daar ook niet bepaald bij. Het enige wat hij doet is het verloop van een film beschrijven. Je gelooft niet dat hij het werkelijk zo belangrijk vindt wat er op het scherm gebeurt en we raken de draad van het verhaal kwijt. We stoppen met luisteren. Een grote uitdaging, maar mislukt experiment.