Amateurtheater in een try-out stadium. Mm, nou daar merk ik alles van, maar daar gaat het niet om. Dit is buurtwijktheater met een missie. Het was de bedoeling dat de Nes ook wat passend publiek had geregeld, Marokkaanse schoolkinderen enzo, maar dat had volgens Robert “toch meer voeten in de aarde”. Het publiek kwam dus uit de Nes, keurig grachtengordel. Gelukkig hoor ik daar ook bij. Het is nogal opvoedkundig, maar dat is ook echt de bedoeling. De stereotypen vliegen je om de oren, er wordt vollop Marokkaans gesproken, maar gelukkig moeten dan veel mensen in de zaal hard lachen, dus dat zit wel goed. Natuurlijk moet dit soort theater ook in “de gewone zaal” terecht komen ooit een keer, maar dan anders. Een blik tomaten voor de Nes dat (nog) geen buurttheaterpubliek kent en een gewei voor de mooie liedjes en de diaprojector (altijd lastig).