Voor een half lege zaal spelen is misschien niet zo inspirerend maar om dan ook nog eens achterop het toneel in een groot kaal Trust theater te gaan staan maakt het geheel wel erg deprimerend.

Bah bah badkamertegeltjes. Ik heb nu, behalve een pesthumeur door deze wel heel erg vervelende voorstelling, ook nog een keiharde kont. Ik ben dus dubbel genaaid, geestelijk en lichamelijk.

Gezien in het TrustTheater, daar liggen wel kussens op de banken, maar het zat nog steeds klote, dat wel.

Hoe is het toch mogelijk dat hip en happening repertoire altijd saai en fantasieloos theater oplevert? House, pillen, sex en geweld, maar iedereen is toch op zoek naar geborgenheid. Gaaaaaap.

Het is zo krakkemikkig als een soapje, maar ze spelen het erg leuk. Het stuk is oppervlakkig.

Mark Ravenhill’s stuk is eigenlijk best wel stom, maar Jacob en Halina zijn aanbiddelijk. Ik hou lekker wel van Walt Disney!

Met dit stuk brengt De Trust een Londens soort theater.

Fabelachtig mooi decor waarin sterk gespeeld wordt. Hoog tempo, weinig dipjes. Met name het stil spel is uitmuntend.

Na de ‘Drie Zusters’ is De Trust opnieuw met glans geslaagd voor het examen Tsjechov-op-z’n-smalst.

Jappe Claes kan echt wat meer dan koffie drinken in Katz. Tijn Docter had de tijd van z’n leven.