Er klopt iets niet aan deze voorstelling. De verhouding tussen de tekst en de regie wringt een beetje, volgens mij omdat Peter de Graef zijn acteurs te weinig ruimte laat. Het feit dat deze acteurs een andere regisseur gewend zijn zal daar wel voor iets tussen zitten. De hele voorstelling zit op de grens tussen hilarisch en schrijnend, waardoor je vaak niet weet of je nu moet lachen of niet. Jammer alleen dat dat op den duur ongemakkelijk kijken wordt. Toch twee geweien, alleen al voor het adembenemende einde.

Weer! Ze doen het gewoon weer. Weer zo’n saai stuk over de verloedering van de mens. Weliswaar een leuk decor (ik wil ook zo’n bed; lijkt me kicken) maar het stuk zelf wil maar niet op gang komen - hoe hard de spelers ook hun best doen. Veel speelt zich af achter op het toneel en jongens: dat is best ver weg!
Als de acteurs na de voorstelling ook nog zelf de vloer opvegen is het net alsof er niets is gebeurd. En zo voelt het ook.

Voor een half lege zaal spelen is misschien niet zo inspirerend maar om dan ook nog eens achterop het toneel in een groot kaal Trust theater te gaan staan maakt het geheel wel erg deprimerend. Het publiek is welwillend en grinnikt hier en daar ter aanmoediging van de acteurs. De enscenering is wat VER gezocht. Dit had een prettige intieme kleine zaal produktie kunnen zijn (zat die misschien ook vol). Laat dat vegen na afloop maar achterwege, dat was wel echt een domper. Heb je de voorstelling bijgewoond wordt je na afloop naar buiten ‘gebonjourd’. Peter de Graef zal er wel iets anders mee bedoelt hebben, maar wat? Geen gewei voor het eten vooraf want daar ben ik niet bijgeweest.