Het kwam niet snel op gang, deze voorstelling van de Paardentkathedraal. Constant heb je het gevoel: NU gaat het ontploffen, NU brandt het los. Maar dat gebeurt niet echt.

Wat een sentimentele bende zonder enige diepgang. Bah!

Is het slot echt om te huilen? Nee, zo erg is het nou ook weer niet. Maar het is wel op het randje. Ik geef het zonder meer toe, het valt niet mee voor Hanna Jansen.

Wat een draak was dit zeg! Allereerst een buitengewoon matige bewerking van het scenario. Was het nou echt nodig om een volwassenen een kind te laten spelen?

Een fantastische voorstelling met een uitmuntende cast. Ver weg de beste voorstelling die ik dit jaar (en verleden jaar) heb gezien. Voor de rol van Travis werd zeer realistisch en mooi neergezet.

Ik wil niet zeiken over dat het stuk niet aan de film tipt, maar een ding hadden ze der toch in kunnen laten, nl de muziek.

Een erg aangrijpende voorstelling, waarin de verscheurende kracht van de liefde je bij de keel grijpt.

Dit zijn nu toch echt De Nieuwe Kleren Van De Keizer.

Wat een bijzondere en intense voorstelling is dit! Ondanks het schijnbaar trage ritme van het stuk vliegen de uren voorbij terwijl je ademloos toekijkt naar dit ongelooflijke verhaal.

Het decor was echt prachtig, echt heel erg mooi en heb ik met plezier naar gekeken. Alleen was ik niet zo heel erg gecharmeerd van de rest van het stuk.