Twee kinderen van een jaar of tien kijken mij en ongeveer zestig andere volwassenen onbewogen aan. Met strakke gezichten nemen ze ons op. Voor kinderen van die leeftijd zijn ze onnatuurlijk vastberaden. Dan snauwt de kleinste van de twee, die met de schattige vlechtjes: ‘Kijk nog maar één keer om!’ Haar blik is heel dreigend. Toch moet ik er een beetje om lachen.

eerste try-out, en dat is te merken. beetje stroef, beetje onwennig. het concept is bij vlagen iets te duidelijk aanwezig: het ‘rockt’ zeker nog niet. maar de potentie is er en mevrouw Kristel ontroert, meerdere keren. haar breekbaarheid, de hele wereld die ze vertegenwoordigt, haar timbre en blik, het actueel gemaakte verleden, zij is echt de kern van de voorstelling.

Gezien in Het Huis van Bourgondie in Maastricht: werkelijk waar fantastisch. Wat een feestje. Weliswaar een feestje met een droevig randje, maar de tranen waren vooral van het lachen.

Spelkwaliteit ten top! (Van alle acteurs.) We hebben in de zaal allemaal erg hard gelachen, soms rolden de tranen gewoon over je wangen.