Moose - Alexandra Broeder

Candyland, Alexandra Broeder (18/06/2009)

RiRo — Tue, 23 Jun 2009 15:40:38 +0000

Twee kinderen van een jaar of tien kijken mij en ongeveer zestig andere volwassenen onbewogen aan. Met strakke gezichten nemen ze ons op. Voor kinderen van die leeftijd zijn ze onnatuurlijk vastberaden. Dan snauwt de kleinste van de twee, die met de schattige vlechtjes: ‘Kijk nog maar één keer om!’ Haar blik is heel dreigend. Toch moet ik er een beetje om lachen. Maar dat lachen zal me gauw vergaan!

Anderhalf uur lang doen dertien kinderen (van tussen acht en twaalf jaar) met me wat ze willen. Ze hebben me volledig in hun macht. Gedwee laat ik me door een stoïcijns zwijgend meisje van elf door de duinen leiden. Met alleen zijn ogen dwingt een jongen van negen me dingen te doen die ik absoluut niet wil doen. Maar wat ik zelf wil of niet wil, doet er niet meer toe. Wat een ongelooflijke ervaring om als volwassene door kinderen in zo´n positie gebracht te worden.

Af en toe wilde sprongen makend komen de kinderen op hun regisseur afgerend. Tot mijn opluchting blijken het heel gewone kinderen te zijn. Die nu de voorstelling is afgelopen geen seconde langer stil kunnen staan. Die opgewonden en door elkaar heen pratend vertellen over (voor mij onbelangrijke) details die vanmiddag niet helemaal goed gingen.

Wie weet overleeft de begeerte me, Alexandra Broeder (05/01/2009)

RV — Mon, 12 Jan 2009 23:12:46 +0000

eerste try-out, en dat is te merken. beetje stroef, beetje onwennig. het concept is bij vlagen iets te duidelijk aanwezig: het ‘rockt’ zeker nog niet. maar de potentie is er en mevrouw Kristel ontroert, meerdere keren. haar breekbaarheid, de hele wereld die ze vertegenwoordigt, haar timbre en blik, het actueel gemaakte verleden, zij is echt de kern van de voorstelling. de 2 ‘meisjes’ zijn zeker niet slecht, maar La Kristel draagt het. de kok was niet nodig en het einde was te harmonieus. het was mooi rond, en dus braaf. waarom mag het niet schrijnen, mag de pijn niet echt voelbaar worden gemaakt?

Club Rodeo, Alexandra Broeder, Gasthuis, Huis a/d Werf (23/05/2006)

Fri, 26 May 2006 07:34:10 +0000

Gezien in Het Huis van Bourgondie in Maastricht: werkelijk waar fantastisch. Wat een feestje. Weliswaar een feestje met een droevig randje, maar de tranen waren vooral van het lachen.

Club Rodeo, Alexandra Broeder, Serie Nieuwe Theatermakers (06/05/2006)

Mon, 08 May 2006 12:42:23 +0000

Spelkwaliteit ten top! (Van alle acteurs.) We hebben in de zaal allemaal erg hard gelachen, soms rolden de tranen gewoon over je wangen.
De manier waarop de acteurs waren gecoached zorgde voor een zeer aangename speelstijl, waarbij nonchalance en harde spelschakels niet achterwege bleven.
Een denkbeeldig extra hert voor Bianca: mooie overgave en een geweldige tekstzegging!
Erg jammer was dat de voorstelling echt te sterk deed denken aan het prachtige debuut van Lies Pauwels, Club Astrid. De sfeer, het tafel-dekken, de vicks-scene, het eindnummer, roltafels, de titel van het stuk… allemaal herkenbaar uit de reeds bestaande “club”.
Dit zorgde bij mij voor een ergenis die ik op een goed moment niet meer uit kon schakelen.
Jammer.