Voor mij duurde deze voorstelling anderhalf uur te lang.
Ik vind Wim Opbrouck een briljant acteur en Elsie de Brauw en Aus Greidanus jr. echt heel erg goed, maar in deze voorstelling kon ik naar geen van drie erg goed kijken. Wat ik mooi vond was het begin met de vogelgeluiden en het einde met Opbroucks buitelingen en het moment waarop hij zichzelf even verloor en FLAUWEKUL brulde. Verder snapte ik niet wat de bedoeling van deze avond was. Ik weet dat Johan Simons besloten heeft geen geweld meer in zijn ensceneringen toe te passen, maar volgens mij is daarmee ook de vitaliteit eruit. Waarschijnlijk heeft hij de sfeer van het boek wel goed weergegeven (heb ik maar voor eenderde gelezen), want dat was bij Elementaire Deeltjes ook zo. Wat wel zo is natuurlijk: zo’n stuk maakt van alles los, het is ‘food for thought’, dat wel, ondertussen ben ik erg blij met mensen die films als Gegen die Wand en stukken als Sonic Boom maken, vol met geweld!
En wat ik me afvraag: hoe vinden de acteurs het om dit te doen? Maar het eerste begin was mooi - ik vind het heel knap hoe Opbrouck mij kan blijven boeien met zijn eindeloze lappen tekst en ik houd heel erg van zijn aanwezigheid. Voor hem het gewei.

Mooi, mooi, mooi, mooi, mooi!
Oscar van Woensel superbijzondere speler, heeft iets heel dreigends, misschien lag dat aan het verhaal, maar ik vond het heerlijk om te zien, zo onvoorspelbaar.
Zo losjes spelen, ik dacht dat ze improviseerden, maar ik zag naderhand het tekstboek en niks daarvan.
De eerste keer dat ik Dood Paard zag, maar niet de laatste dat beloof ik u!!!

Ik vind dit toneelstuk een meesterwerk en de recensies waren juichend, dus ik wou het graag zien, maar het viel tegen, althans ik vond het heel zwaar, echt bloedvermoeiend om naar te kijken. Itt de officiele recensenten vond ik het jonge paar prettig om naar te kijken, wel verfrissend naast het zware van Bert Luppes en Ria Eimers, want het zat vooral bij hen. Zij hebben goeie stemmen en een fantastische tekstbehandeling, maar ik had ze ook wel willen horen fluisteren of stotteren of zoiets.
Of misschien werd ik wel gewoon moe van het geschreeus.
Het lijkt me trouwens wel een ontzettend moeilijk stuk om te spelen, vooral dagelijks.
Maar gelukkig voor ons brak Bert Luppes aan het eind, hij ging huilen, althans vechtend tegen zijn tranen zei hij zijn laatste teksten en hij werd daardoor heel ontroerend. Ik moest zelf huilen.
Uiteindelijk was het dus een heel goed stuk om gezien te hebben: acteren op het scherpst van de snede!

Ik vond het stuk aanvankelijk heel leuk, veel te zien, veel vaart, de brallende studenten/voetbalfans/koninginnedagidioten whatever, niet erg fijnbesnaard, maar wel amusant en een interessante invulling, maar met name in het tweede gedeelte van het stuk stoorde de tekstbehandeling me - veel te veel pauzes, energie die inzakt, acteurs (Spitzenberger bijv) die zichzelf erg interessant lijken te vinden, maar het niet zijn, integendeel. Mooie vondsten, de ijskast en Kesting die er bovenop gaat liggen e.d., maar waarom likt hij Katherina’s plas op van de tafel? Waarom niet van haar been? Het lijkt dan meer op effektbejag dan het tonen van liefde; net zoals dat hij in de zaal moet gaan zitten voordat zij haar monoloog zegt. Dat soort dingen helpt niet de spanning vast te houden, maar die was er toch allang uitgepauzeerd door iedereen. Ik had neiging, toen die zelfvoldane troep aan tafel zat te klieren met de pizza, te schreeuwen: waar is Shakespeare godverdomme.
En omdat iedereen al weg is, als zij haar monoloog zegt, mis je het wraakgevoel. Jammer! Kesting was goed, maar precies hetzelfde als in Kruistochten, dus niet zò goed.
Halina was de enige die ik goed kon verstaan, zelf als ze heel zacht praatte, maar ik vond de monoloog niet goed. Volgens mij kwam ook dat door de vele pauzes die ze nam (dat deed ze, leek mij, om de tranen tegen te houden die er toch wel kwamen) - dat was jammer, want de kracht was weg en de muziek die daarna kwam vernielde helemaal alles, supervet erbovenop.
Is Van Hove bang voor stilte? Maar desalniettemin, ik zou het nog wel eens willen zien, want er was veel te zien en uiteindelijk vind ik zo’n vormgeving wel lef. En er liepen 1 of 2 acteurs rond met uitstraling. Daar ben ik nieuwsgierig naar. En ik vond Kesting en Halina wel veel lef hebben in hun akties en dat was ook mooi.

Drie dansers/bewegers en 1 dj- het gaat over identiteit: wie ben ik, wat doe ik, waar kom ik vandaan. Een Marokkaanse die na een sluierdans een tasje steelt, een Braziliaanse die niet van Portugees houdt en de samba niet wil dansen niet genoeg met haar billen schudt en wier benen door de anderen worden vastgebonden en die door iemand uit het publiek moet worden bevrijd. En zo nog veel meer. Ik zat me af en toe te ergeren, het nivo van bewegen is niet bij iedereen even geweldig, maar verschrikkelijk leuk dat naast alle moeilijke discussies over integratie e.d. dit er zomaar staat in het theater en me echt aan het denken zet: wie ben ik en in hoeverre is mijn identiteit afhankelijk van mijn nationaliteit e.d. Een speelse voorstelling - een aanrader, vind ik.

Ik heb deze voorstelling 2 keer gezien, zo mooi vond ik hem. Ik ging van iedereen houden en wilde niet dat het ophield. Ik zat af en toe met tranen in mijn ogen hard te lachen. Prachtig hoe ze door stil te zijn en bij elkaar te gaan zitten met hun schoenen uit hun gevoel uiten over het verhaal van Ko. Een van de vele prachtige momenten. Wat ik heel bijzonder vond was het ensemblespel. En de geloofwaardigheid van iedere akteur. Het kontakt met de zaal.
Uitzonderlijk goeie spelers allemaal. Heerlijke voorstelling.

De meest opwindende voorstelling die ik ooit in het theater heb gezien. PRACHTIG!!!!!! Ik ben voor altijd verlingerd aan Wim Vandekeybus. Na afloop zat ik vol met adrenaline, gevoel dat het geweld op het toneel het geweld in mij louterde of zoiets. En wat een prachtige dansers!
Geweldig!!!Gelukkig dat dit soort voorstellingen gemaakt wordt. MB

Ik vond het een vreselijke voorstelling, maar hij maakt wel indruk. Er is heel veel van de tekst langs me heengegaan, ik vond Fedja van Huet erg saai, op een gedeelte vlak voor het einde na, toen kreeg ik compassie met hem, maar toen kwam weer een van die saaie monologen, waarvan een aantal steeds weer werden herhaald en weg compassie. De geweien zijn voor Aus Greidanus jr., de enige acteur waar ik met genoegen naar keek, hij leek, als enige, te leven en een van de musici,ik weet zijn naam niet, hij stond rechts op het podium, ik vond zijn concentratie schitterend, ik keek vaker naar hem dan naar de acteurs. De tomaten zijn voor Peter Verhelst en Johan Simons, want die hebben dit de akteurs aangedaan. Het magistrale van Shakespeare vind ik, behalve de taal die nooit saai is, dat hij humor stopt in zijn tragedies en tragiek in zijn comedies. Ik vond dit alleen maar zeer zwart en hopeloos en zwaar. Maar wel knap, dat wel.

Deze voorstelling maakte me razend. Zo’n mooi stuk, mooie tekst en dan Julia die niks zegt. Dansen: prachtig!!! (gewei). Muziek: prachtig. Maar akteren saai daarbij vergeleken - erg jammer (behalve de beginmonoloog van Hans Kesting). Maar wel erg gelachen a.h. einde vanwege gejammer van Adelheid Roosen. Grote misser.