Mooi, mooi, mooi, mooi, mooi!
Oscar van Woensel superbijzondere speler, heeft iets heel dreigends, misschien lag dat aan het verhaal, maar ik vond het heerlijk om te zien, zo onvoorspelbaar.
Zo losjes spelen, ik dacht dat ze improviseerden, maar ik zag naderhand het tekstboek en niks daarvan.
De eerste keer dat ik Dood Paard zag, maar niet de laatste dat beloof ik u!!!

Stoere gasten, goeie voorstelling. Stoere gasten.

Wanneer het publiek de zaal binnenkomt badineren de beide acteurs maar wat. Blijkbaar was er de vorige voorstelling in Vooruit nogal wat schooljeugd over de schreef gegaan (en we houden ook ons hart vast als we een zaal met humaniora-studenten zien vollopen, heel slechte ervaringen mee) dat Oscar Van Woensel ze deze keer duchtig waarschuwde. Met succes, ze waren muisstil.
De voorstelling zelf is nogal ambigu : de transponering van het klassieke verhaal naar het heden lukt soms, soms niet. De gehanteerde taal botst met het klassieke thema.
Anderzijds houdt Dood Paard het bij de essentie van het verhaal : de confrontatie tussen twee broers die een moeilijk verleden met zich meeslepen.
Boy Raaymakers en zijn trompet spelen een zeer belangrijke rol. Soms sfeerscheppend maar soms een echte derde stem. Prachtig.
De voorstelling blijft dicht bij het publiek, je voelt je betrokken. Dat alleen is al een ster waard.

Eindelijk een voorstelling van Dood Paard gezien!
En het was bijzonder.
Bijna A-Theater en dat bedoel ik als compliment; raar grillig lichtplan, prachtig experimenteel trompetgeschal van Boy Raaijmakers. Het geheel voelde als een spontane tragedie die toevallig naar de keel greep.
PRACHTIGE TEKST. Werd alle tekst maar zo raak geschreven. Spel is niet optimaal, maar ik nog nooit heb ik daar zo weinig last van gehad als in deze voorstelling. Er wordt hier gewoon een sterk en goed verhaal verteld en alle middelen worden daar op eigenzinnige manier voor ingezet.
Ik ga zeker naar de volgende.

Met de hele latijn klas en met nog een paar geïntreseerden bezochten we het Theater Kikker. We waren allemaal best nieuwsgierig en opgetogen, omdat ikzelf met andere leerlingen de Ilias van DP opvoeren op school. Dit stuk bevalt ons goed, dus we wilden graag de pro’s bezig zien.
De opening begon goed, ik dacht nog bij mezelf: “Dit belooft wat.”
Jammer dat die gedachte bijna gelijk vervloog. De trompettist begon, ik hield mijn oren dicht. Wat hard! Dit is niet overdreven, ik ga zelf vaak naar grote feesten, daar staat de muziek ook hard. Toen hij stopte was ik blij. Ik had nog hoop op een goede voorstelling, geen is perfect.
Maar een monoloog van 15 minuten, alleen over wachten? Iedereen ervaart wachten als vreselijk, peper het ons dan ook zo in?
Ook de onderdelen dat het licht flikkerden en dat de acteurs hun gevoelens uitten (bezoeker weten waar ik het over heb) vond ik bijzonder matig. Het was zo overdreven! Heel erg van: “Ik wil heel graag kunstzinnig zijn.” Het deed mij denken aan een B-film, waar de acteurs ook té erg hun best doen, waardoor het niet lukt en vreselijk is om naar te kijken. Het deed mij persoonlijk denken aan ‘kunstenaars’ die een doek hebben met een stip erop, en dan toch nog een heel verhaal erbij hebben wáárom het kunst is. Dat is heel erg, zoals ik al eerder zei, “Ik wil heel graag kunstzinnig doen.” Doodpaard: Haal dat er toch uit, ik ken de Ilias uit me hoofd, ik weet hoe het kan, verlaag je dan niet tot deze vorm van ‘wannabee-kunszinnig’. Oh ja, ik vond dat vloeken ook erg storend. Niet dat ik christen ben, of een andere groep die zich beledigt voelt, ik vloek zelf ook veel. Maar dit was zo nep, ook erg ‘wannabee-kunstzinnig.’
Ik nomineer bij deze Atreus en Thyestes tot de Gouden Tomaat. Omdat ik gewoon erg teleurgesteld ben in Dood Paard.

Chris de Ruiter, Gymnasium 5.

Ik was destijds laaiend enthousiast over de Ilias van Dood Paard. Heerlijk, die nonchalance, dat onverschillige spel, die teksten. Het deed precies met je wat het zou moeten doen. Theater moet iets in je opwekken en dat deed het. Precies dat is wat er in Atreus & Thyestes mist. Het wekte helemaal niks in me op, ik viel in slaap. Veel van de stijl die ik in de Ilias had gezien en zeer gewaardeerd kwam hier terug (heerlijk, teksten als dat kruin-navel-lulverhaal over de gulden snede!), maar het leek erop dat DP gewoon het trucje nog eens wilde herhalen. Maar waar je in de Ilias merkte: “verdomd, het laat me volledig koud wat er verder in dit stuk gebeurt of hoe wie dan ook van de personages zich voelt, wat knap gedaan van Dood Paard en hoe relevant!” had ik nu een “verdomd, het laat me volledig koud omdat ze dit keer toch echt de plank misslaan”.
Het stuk begon veelbelovend, het eerste kwartier was ronduit goed. Daarna verzandde het volledig. Jammer.

Soms schieten geweien tekort, zo ook in dit geval. Knappe voorstelling, alle ingredienten aanwezig. Misschien nog niet allemaal op hun plek, maar dat kan ook de bedoeling geweest zijn. Een montage van legio stijlen, live muziek (afentoe iets te hard naar mijn gevoel, maar dat is echt muggenzifterij), mooie beelden, (schijnbare?) improvisatie, wars van de pretentie die er zo makkelijk in had kunnen sluipen, en “ongelukjes”, kortom een belevenis. Zat er 90 procent van de tijd helemaal in en ik kan je uit betrouwbare bron vertellen dat dat maar zeeeeeeer zelden voorkomt. Voorstellingen zoals dit mogen er meer gemaakt worden. Van nu af aan: “Ich bin een Doodpaarder!”