Heel slim en leuk om op deze manier een gratis voorstelling te maken - alvast een gewei waard.
Ook heel grappig om na afloop de namen van alle medewerkenden te noemen en waar ze vandaan kwamen (alle spelers bijv kwamen van Artez, Arnhem, 1 van de sponsors).
Maar het stuk zelf vond ik niet geweldig.
Een paar mensen liepen halverwege weg - ik had de neiging ze te volgen, niet gedaan en maar goed ook, want ik vond het einde ijzersterk.
Maar ik zag geen verhaal, er was geen ontwikkeling, wel veel soundbites en ook goeie aanzetten, maar die werden dan niet vervolgd of uitgewerkt. Wel grappige ideeën, bijv de geldhandelaar die als terrorist uitgedost aan het speculeren is.
Heel prettig om Maria Kraakman en Rick Paul van Mulligen te zien spelen - met name de laatste. Ik had hem van de zomer op de Parade voor het eerst gezien en ook toen maakte hij grote indruk op me.
(Was hij de aanstichter van alles? Ik had die indruk, maar het werd me niet duidelijk).

Geweien voor: het idee en het lef om deze stukken op deze manier op te voeren en vorm te geven; het vooruitzicht om ongeveer 6 uur toneel te gaan zien en daarbij te mogen bewegen; de magistrale toespraak van Antonius na de dood van Caesar (die alleen al is de moeite van het gaan waard, het was het enige moment dat me echt ontroerde, terwijl ik wist dat ik gemanipuleerd werd, briljant); de liefdesscenes tussen Cleo en Anton; de meeste scenes met Cleo en haar vrouwen, sensueel en levendig; het duidelijke verschil tussen het Egyptische en het Romeinse kamp met name vlak voor de 2e slag; het idee om Brutus, ongeveer als Bush, in vrijetijdskleding met pet op de samenzweerders te laten ontvangen; Eelco Smits als Decius en Ventidius, erg leuk om naar te kijken en voor mij een ontdekking (in Coriolanus had ik hem nog niet ontdekt, maar dat was misschien omdat ik toen nog op het podium zat, niet de beste plek om het acteren goed te zien); Enobarbus (Barry Atsma) die op het balkon van de schouwburg, in het volle zicht van het Leidsepleinpubliek zijn schaamte over zijn overlopen uitschreeuwt; de leesband/krant (hoe heet dat?)die o.a. het scoreverloop van Nederland-Servië toont, leuk!; de geweldige musici die op allerlei subtiele, originele manieren de tekst illustreren en ondersteunen en soms, tijdens de oorlogen, donderend, dreigend en opwindend geluid maken.
Tomaten voor: het vele zicht op het publiek, er is zo’n verschil in aanwezigheid en concentratie tussen acteurs en publiek, het stoort me en leidt me af; de vele versprekingen, ok die acteurs zijn erg moe, logisch, maar toch, kanonnen als Derwig en Kesting doen het niet, althans niet zo dat ik het merk; Cleo die het over Octavius Caesar heeft, waar het Julius moet zijn; Goslinga die ‘Antonio’ zegt ipv Antonius, jezus!; het trage tempo van Coriolanus en een gedeelte van Julius Caesar, dit is wel Shakespeare, jongens, hoge energie gevraagd, was er niet; de echte (!) slang die Cleo moet doden, maar die door Nietvelt met kreetjes van afkeer wordt gehanteerd, leuk en authentiek, maar meer geschikt voor een lachscene dan voor de tragische sterfscene van een moedige koningin. En überhaupt het ontbreken van enige ontwikkeling bij Cleo.
Echter, desalniettemin, heel bijzondere ervaring.

Hamlet door de Wooster Group mmv de film die in 1964 gemaakt is van de Hamletvoorstelling met Richard Burton.
Het eerste half uur of zo had ik verschrikkelijk de pest in dat we niet de stem van Burton horen, we zien hem wel op een krakkemikkige film, maar we horen Scott Shepherd, de WoosterHamlet. En Burtons stem is grandioos en die van de WoosterHamlet niet, verdomme.
Maar dan slaat toch de opwinding en interesse toe - Wooster sleept constant met spullen op het toneel om het filmbeeld te volgen, acteurs gebruiken dezelfde gebaren als de filmacteurs, het is superinteressant, weinig eerbied voor Shakespeare maar op een goeie manier. Voor de (heel korte) pauze zit ik achterin de zaal, kan de film goed zien en het toneelbeeld; na de pauze op rij 2 - een klein deel van het publiek is weggegaan in de pauze - en kan dan vooral het acteren goed zien. Scott Shepherd is een geweldig acteur - echt heerlijk om naar te kijken.
Hamlet hoort, net als bijv Virginia Woolf, tot de voorstellingen die ik ongeveer uit mijn hoofd ken, de verveling kan snel toeslaan, echter niet hier, integendeel!
Superinteressante stimulerende voorstelling met, zoals gewoonlijk bij Wooster, heel veel gebruik van techniek - de enige tomaat is voor het niet gebruiken van Burtons stem. Als ze zo creatief zijn, hadden ze daar ook maar iets voor moeten vinden, desnoods alleen bij ‘to be or not to be’. Het schermen aan het eind is echt te gek, trouwens. De voorstelling is volkomen uitverkocht, maar ik hoop toch nog een keer te gaan.

Een dansvoorstelling - 2 wereldberoemde dansers die ‘meer van zichzelf’ laten zien; ik bedoel, ze praten ook en vertellen over zichzelf naast prachtig dansen op werkelijk schitterende muziek.
Erg mooi, veel om over na te denken, vond beide dansers geweldig en met name Guillem is natuurlijk een legende, maar ik vond de solo’s van Khan eigenlijk interessanter want hij gebruikte ook zijn lichaam tijdens het praten, om dat wat hij te zeggen had vorm te geven. Guillem deed dat ook maar minder ‘passend’. (Ik kan hier niet de goeie woorden voor vinden, misschien omdat het dans is?)
Maar het leukste, liefste was dat ze beiden (tezamen met de componist van de prachtige muziek) naar de Meet the Artist kwamen na afloop (ipv een manager of pr-persoon of zo iemand te sturen) en Guillem bleef daarna eindeloos geduldig handtekeningen uitdelen (ik heb er ook 1!) en foto’s laten maken.
Dat zie ik Nederlandse grootheden niet zo snel doen (of vergis ik me?)

Gister hier al mijn enthousiaste recensie over geschreven; nu kleine aanvulling: het koor (volwassen mannen en vrouwen) allemaal gekleed in kinderkleren! Met kinderspeelgoed.
Ik ga hier niet zitten verklaren wat Rijnders daarmee bedoelt, maar ik heb er wel mijn ideeën over.
En merken hoe mensen kunnen liggen te kermen in doodsnood, maar mijn aandacht gaat naar een opstijgende rozerode ballon of een groeiend beeldhouwwerk van zeepschuim.
En ook: aan het eind van het stuk zeggen de lijdende, in de steek gelaten slachtoffers precies dezelfde nietszeggendheden als het koor eerder deed.
Superinteressante spiegel voor mij, dit stuk! En ook, hoe gek ook, troostgevend.

Ik vond deze voorstelling briljant.
Dit is wat ik zag: een weergave van onze tijd, in een super-originele setting. Theater van NU (met als onderwerp NU) in een klassieke vorm, maar dan een beetje anders.
Ik weet niet voldoende van Griekse tragedies, ik heb er maar een paar gelezen in mijn leven.
Volgens mij is de rol van het koor in de klassieke Griekse tragedie commentaar leveren, waarschuwen, lamenteren ed. Ze zien alles, ze kunnen niets doen.
Het koor in deze tragedie doet het niet meer, ze kunnen er niet meer tegen. Alle ellende.
Ik, Maud, herken het er niet meer tegen kunnen. Irak, Afghanistan, Darfur, tsunami, kindersoldaten, hongersnood en tegelijkertijd idiote miljonairs die voor 25 miljoen euro gaan vakantievieren bij de NASA.Om nog maar te zwijgen van de islam. Ik vind deze vormgeving (de tekst, het koor, het water, de rotzooi, de techniek, het acteren) zo ongelooflijk briljant, geweldig, totaal passend in het theater, zo’n slim antwoord op de vraag: wat doet het theater in deze tijd? Hoe geeft het commentaar op wat er allemaal gebeurt aan erge dingen.
En geweldig om deze goeie, bekende acteurs zich ondergeschikt te zien maken aan het ensemble.
Het is geestig, het is schokkend, triest, totaal herkenbaar en zo’n ongelooflijk slimme insteek.
Ik kan er niet over uit. Ik vind het een meesterwerk.
En die geweldige eindzin: ‘was het leven maar een toneelstuk en was ik maar die hond’ (die wegloopt als het te erg wordt, als er te hard wordt geschreeuwd).
Ik wou dat ik beter onderlegd was, zodat ik dit beter kon duiden, maar volgens mij, als dit een Amerikaans stuk was, dan was het meteen een wereldhit.
Ok, genoeg. Ik ga misschien een beetje te ver. Maar ik had er zoveel ellende over gelezen en ik was nieuwsgierig en bereid een rotavond te hebben en dan dit. Zo te gek.

Prachtig stuk. Prachtige acteurs, allemaal. Supermuziek en waanzinnige vormgeving. Een genot.
Ik heb het 2 dagen achter elkaar gezien en ga in mei weer.
Smaken verschillen - er zijn zoveel stukken waar ik weinig tot niks aan vind, al lees ik hier dat anderen daar totaal anders over denken. Ik vind dit stuk een hommage aan toneel, acteurs en acteren.
Een zinderende ervaring.

Ik vind het verhaal ijzersterk: hoe een briljant acteur in Nazi-Duitsland opportunist wordt, om maar aan het werk te kunnen blijven - hij is acteur, hij wil acteren - en daardoor zichzelf ontrouw wordt. Dus door zichzelf, zijn kunst, trouw te blijven. Een supergegeven! Ik vond Huub Stapel erg goed in de hoofdrol, erg prettig om naar te kijken, alleen aan het einde geloofde ik hem niet meer.
Ik vond de vormgeving ook interessant, maar ik vond niet al het acteren even sterk - ik dwaalde geregeld af met mijn gedachten, al is dat is bij een dergelijk stuk niet zo erg. De geweien zijn voor Stapel, voor Jara Lucieer als Joodse danseres en voor het liedje Traurigkeit - de tomaat omdat ik denk dat een dergelijk gegeven een hartstochtelijker boeiender voorstelling zou moeten opleveren.

Edward II - ik weet niet waar het over ging - na , ik denk, 30 minuten wilde ik echt, echt weg, maar ik bleef zitten uit beleefdheid. Die acteurs konden er ook niets aan doen. Er zaten goeie momenten in, een vrijscène (tussen de koning en wie? in ieder geval iemand die werd gespeeld door een goed acteur) die authentiek was - een monseigneur (wie?)die ook prettig was om naar te kijken, tekst waarvan ik de indruk kreeg dat ie wel mooi was, soms, maar ik kon hem niet goed horen, al zat ik op de eerste rij. Hier gaat dus heel veel subsidie-geld naar toe, naar dit soort troep. Waarom? Het lijkt me gemaakt door verveelde mensen voor verveelde mensen.
Het gewei is voor de acteurs, die werkten zich de klere.
Ik hoop ze nog eens in iets echts moois te zien, er zaten goeie bij.

Ik heb weinig achtergrondinfo over dit stuk; ik heb begrepen dat het is gemaakt door 2 Marokkaanse jongens, die meespeelden in Theo van Gogh’s film COOL (over het Glenn Mills-instituut voor jonge criminelen)- het is (geloof ik) autobiografisch.
Ik was erg onder de indruk. Juist in deze tijd, waarin gevestigde toneelmakers elkaar bekritiseren omdat ze van mekaar vinden dat ze niet genoeg ‘maatschappij’ in hun (zwaar gesubsidieerde) voorstellingen stoppen is een door Marokkanen over Marokkanen in Nederland gemaakte voorstelling een verademing, zij het een die pijn doet.
Volgens mij moet iedereen deze voorstelling zien; voor de mensen die zich afvragen: ‘gaan de Franse rellen ook hier plaatsvinden’? stel dat dat gebeurt, dan snap je in ieder geval waarom.
Het moment wat me het meeste raakte was toen de moeder van een van de jongens door gevangenisbewaarders (?) gedwongen werd haar hoofddoek af te doen. Normaal ben ik ook niet gek op hoofddoeken, maar dit maakte dat ik me schaamde voor onze betweterigheid.
Ik kon, met name in het begin, niet alles goed volgen, het is erg rauw, niet sophisticated - maar daarom waarschijnlijk ook zo aangrijpend.
En er zat hier en daar ook een flard Marokkaanse poezie in.
Heel bijzondere (en volgens mij belangrijke!) voorstelling.