Ik geloof dat ik de enige ben die niet zo enthousiast over deze voorstelling is. Ten eerste omdat ik de casting van Nick en Honey onbegrijpelijk vind. Flapdrollerig spel! Daarnaast kan ik helemaal niets met de vormgeving. Het maakt kennelijk niet uit waar we zijn en of ze drinken of niet, of ze een plaat op zetten of niet. Onduidelijk en enige samenhang tegengaand. Niet omheen te kijken.

Geweldige theateravond. Er is al veel gezegd en het is allemaal waar. Het begin is verrassend, door het publiek op de speelvloer plaats te laten nemen worden ze als het ware in het stuk getrokken. Met name Bert Luppes speelt de sterren van de hemel, maar de complexiteit van alle personages komt goed tot uitdrukking. Je wordt steeds weer verrast door nieuwe wendingen, waardoor achterliggende verhaal dat alle personages met zich meedragen steeds duidelijker wordt. Ik, die het stuk nooit eerder gezien had, heb tot de laatste minuut geboeid zitten kijken naar al dit geweld.

Gewoon weg schitterende voorstelling. Iedereen moet die nog gaan zien.
Prachtige acteurs.

Ik vind dit toneelstuk een meesterwerk en de recensies waren juichend, dus ik wou het graag zien, maar het viel tegen, althans ik vond het heel zwaar, echt bloedvermoeiend om naar te kijken. Itt de officiele recensenten vond ik het jonge paar prettig om naar te kijken, wel verfrissend naast het zware van Bert Luppes en Ria Eimers, want het zat vooral bij hen. Zij hebben goeie stemmen en een fantastische tekstbehandeling, maar ik had ze ook wel willen horen fluisteren of stotteren of zoiets.
Of misschien werd ik wel gewoon moe van het geschreeus.
Het lijkt me trouwens wel een ontzettend moeilijk stuk om te spelen, vooral dagelijks.
Maar gelukkig voor ons brak Bert Luppes aan het eind, hij ging huilen, althans vechtend tegen zijn tranen zei hij zijn laatste teksten en hij werd daardoor heel ontroerend. Ik moest zelf huilen.
Uiteindelijk was het dus een heel goed stuk om gezien te hebben: acteren op het scherpst van de snede!

“Honey” is de ramprol in dit meesterwerk. Zonder ruimhartige hulp en bijstand van de regie wordt dat een onmogelijke opgave. Voor elke actrice, en zeker voor een betrekkelijk onervaren actrice. Al helemaal als George gespeeld wordt door een geweldenaar die alle aandacht wegzuigt. Bij De Koe gaat dat niet goed, las ik bij Iwein (lees die Mooser!) en bij O.T. loopt dat ook fout af. Sorry, veel woorden voor één minpunt. Want overigens is het wat het hoofdgerecht betreft, smullen geblazen. Deze Martha en George verkennen de elasticiteit van hun liefdesrelatie totaal. En blijken uiteindelijk droever en wijzer meer dan boos en vilein. Met een Bert Luppes die de hele gespannen ingewikkeldheid van zijn personage tot uitdrukking brengt. Subtiel én heftig - geweldig!

De hoofdrolacteurs maken elkaar af. En spelen virtuoos. Dat raakt je. Toch hadden ze van mij nog wel iets lelijker mogen worden, want Bert en Ria blijven iets ijdels hebben. De voorstelling heeft veel vaart en het is haast zonde dat de pauze daar een gat in slaat. Bij het publiek sloeg de vermoeiing toe en dat hadden de hoofdrolspelers niet verdiend.

Het blijft jammer dat de twee mooiste rollen van het wereld- toneelrepertoire in het zelfde stuk zitten als de twee rottigste. Waar de problematiek van Martha en George tijdloos blijkt, is die van Nick en Honey hopeloos nietszeggend geworden. Nick en Honey zijn al ondankbare rollen en dat wordt in deze voorstelling alleen maar erger! Met Honey als dieptepunt: was het regie of onvermogen van de actrice? Voor haar de tomaat!

Daar wil ik naartoe, Ria Eimers is een geboren Martha! Ik reserveerde meteen een kaartje. De kritieken jubelden. En ja, ze is het. Niet verbitterd, maar met pit, levenslustig en vermoeiend. Bert Luppes als George die nooit zijn belofte als wetenschapper en minnaar waarmaakte, is al even sterk. Het jonge stel voldoet prima. Als drama, de verwording van een huwelijk, schokt het stuk niet meer. Het OT koos daarom voor de juiste aanpak, die van een tragi-komedie. Albee en Ayckbourn (De Kruistochten) groeien naar elkaar toe.