Slecht stuk. Ouderwetse regie, hopeloos uit de tijd. Het stuk bestaat niet uit een stroomende lijn niet kwa spel en niet kwa dramaturgie. Acteurs spelen momenten en niet een personage, de schuld ligt duidelijk bij hoe ze zijn geregiseerd. Buitegewoon knullige beamerprojectie, slecht toegepaste house muziek. Er wordt gepretendeerd van deze tijd te zijn en daarom valt het juist zo op dat ze niets van deze tijd begrepen heeft. Zelfs een geweldig acteur als Bert Luppes blijft niet overeind in deze manier van spelen, en weet ons slechts met momenten mee te sleuren. Godzijdank werd het stuk in omgekeerde volgorde gespeeld anders was er echt niet door heen te komen. Het gewei is voor het prachtige nieuwe onderkomen van het OT en de vormgeving in het laatste deel. Oh laatste ergernis: de lier aan het slot waarmee een actrice geheel nodeloos wordt opgetild.

Als er iets gebeurde of iets werd gezegd was het spannend en was ik mee. Ook een gewei voor het sublieme acteerwerk en controle over het lichaam van acteur Rene van ‘t Hof. Tomaatjes omdat als er niet iets gebeurde het saai was, en het tweede tomaatje is omdat er te vaak niets gebeurde. Met andere woorden doe alles twee keer zo snel en we hebben een mooi nieuwe stuk van Rijnders

Comedia del’ Arte tot in de puntjes. De personages groots, snel, speels, leuk maar zeker niet te-. In een razend tempo vertellen ze ons het verhaal van twee vaders, met twee lastige zoons, en twee verloren dochters, wat resulteert in twee gelukkige stelletjes dankzij de slime Scapin. Het verhaal gaat vliegensvlug en wordt hier en daar onderbroken voor een stuk zeer knap ensemble spel met maskers, dat het publiek een adem pauze geeft en betrekt in de sfeer van een vrolijk Italiaanse havenstad. In de versie die ik heb gezien (er zijn er twee) blonken de twee vaders uit in hun samenspel, alleen al de fysieke tegenstelling tussen de kleine Erol Struijk en de lange Lobke van Beuzekom zorgt voor een stevige workout van de lach spieren. En dit alles speelt zich af in een prachtig zeer functioneel sober decor dat bestaat uit verschillende niveaus. De enige tomaat is voor het begin dat net te rap gaat om als publiek dadelijk mee te kunnen maar ik ben er van overtuigd dat daarvan niets meer te merken is als de echte voorstellingen reeks begint. Een extra gewei waard: de voorstelling is gratis.

Een mooie voorstelling van een Heijermansdrama. Arie de Mol weet in zijn regie prachtig het publiek te betrekken in de kleine wooonkamer uit het begin van deze eeuw. En gedurende het stuk wordt de betrokkenheid groter en de situatie beklemmender. Je kan het drama niet ontvluchten. De spelers spelen goed als een ensemble en een speciaal gewei is weggelegd voor de rol van het zwakbegaafde zusje dat met zoveel overtuiging wordt gespeeld en geen moment ongeloofwaardig is. Die ene tomaat is voor het gebruik van de projectie die overbodig was in mijn ogen en enkel het effect moest hebben van: “Kijk hoe multimediaal wij bezig zijn.” Nou goed al met al een aanrader al is het alleen al omdat Heijermans te weinig wordt opgevoerd in Nederland de laatste tijd.