Comedia del’ Arte tot in de puntjes. De personages groots, snel, speels, leuk maar zeker niet te-. In een razend tempo vertellen ze ons het verhaal van twee vaders, met twee lastige zoons, en twee verloren dochters, wat resulteert in twee gelukkige stelletjes dankzij de slime Scapin. Het verhaal gaat vliegensvlug en wordt hier en daar onderbroken voor een stuk zeer knap ensemble spel met maskers, dat het publiek een adem pauze geeft en betrekt in de sfeer van een vrolijk Italiaanse havenstad. In de versie die ik heb gezien (er zijn er twee) blonken de twee vaders uit in hun samenspel, alleen al de fysieke tegenstelling tussen de kleine Erol Struijk en de lange Lobke van Beuzekom zorgt voor een stevige workout van de lach spieren. En dit alles speelt zich af in een prachtig zeer functioneel sober decor dat bestaat uit verschillende niveaus. De enige tomaat is voor het begin dat net te rap gaat om als publiek dadelijk mee te kunnen maar ik ben er van overtuigd dat daarvan niets meer te merken is als de echte voorstellingen reeks begint. Een extra gewei waard: de voorstelling is gratis.