Vrij onbevangen ging ik naar deze voorstelling om er helemaal blij en enthousiast weer uit te komen. Wat een beeldschone voorstelling. Op zich vrij abstract en enorm magisch maar ook super toegankelijk en dat vind ik een onweerstaanbare combinatie. Iedereen die hem gemist heeft, ga hem zien!

Het laatse programma van Javier Guzman heeft niet voor niks een nominatie voor de ‘Neerlands Hoop’ gekregen. Wat een prachtig uitgebalanceerd verhaal over zoiets persoonlijks en dramatisch. En wat knap dat zo’n jonge cabaretier de zaal van doostil naar hilarisch weet te krijgen en omgekeerd. Echt goed!

Ergens midden in de Flevopolder in Oud-Kraggenburg op een van de mooiste locaties van Nederland heeft Lieke Benders voor de Bonte Hond een familievoorstelling gemaakt. Een gezin bewoont dat afgelegen plekje en de eenzaamheid levert voor ieder gezinslid een ander perspectief. Een prachtige combinatie van levendigheid, filosofie, en ongein. Met zeer aanstekelijk spel van vooral moeder en zoon. Het dameskoor dat af en toe op en af kwam versterkte het ‘couleur locale’ gevoel. Helaas veel te korte speelperiode, echte festivalvoorstelling.

Waanzinnig mooie voorstelling. Zeer terecht dat Wim Helsen hiervoor een prijs kreeg. Is eigenlijk meer een absurde monoloog dan cabaret. En zo mooi gedaan, zo gekund, zo poëtisch. Over een man die mevrouwen in buskotten soep met lettertjes geeft. Een aanrader dus, ook voor iemand die eigenlijk niet zo van cabaret houdt maar meer van toneel.

Hoewel door de slechte recensies gewaarschuwd, besloot ik toch maar te gaan kijken. Je hoopt dat mooie acteurs als Sabri Saad el Hamus, Raymi Sambo, Dennis Rudge en Urmi Plein de voorstelling echt wel zullen redden. Maar nee. Wat een onbegrijpelijke vervelende en daardoor saaie voorstelling. Er is geen touw aan vast te knopen behalve de grote lijn die ook op de flyer staat. En daar doen ze wel ruim 2 uur over. Vele acteurs zijn slecht verstaanbaar of zelfs onverstaanbaar. En als het dan al bijna lukt om ze te volgen dan gaat de muziek een soort autoalarm door de tekst heel spelen. Echt verschrikkelijk! een gewei voor de goede bedoelingen, geweien voor de verloren avond.

De laatste try-out van de Po voor de première. Ik kreeg de indruk dat ie wat de makers betreft af was. Alles zag er mooi uit en het was heel vakmatig aangepakt. Alleen het beloofde hilarische bleef uit. Je ergerde je meer lichtelijk aan de personages dan dat je erom kon lachen. Het grote(ske van sommigen) spel geeft je het idee dat het om het effect moet gaan (en niet zozeer om de inhoud) maar als dat effect dan uitblijft is het allemaal wat magertjes dus vandaar maar 2 geweien voor de mooie intenties en de liefde waarmee het gemaakt is.

De eerste Try-out van Orkater’s ‘Ik’ was al een prachtige voorstelling. Het verhaal in het programma deed het ergste aan onduidelijkheid vermoeden maar ik vond het een mooie glasheldere voorstelling. Dat het af en toe vrij abstract was deed daaran niks af. een avondje genieten van aanstekelijk spel, een betoverend decor, prachtige muziek zonder helemaal achterover te kunnen leunen. Je mag zelf ook dingen invullen.

Ik vond Eten met Vrienden een geweldige komedie, waardoor ik hem zelfs twee keer zag. Veel leuke momenten maar ook verdrietige en schrijnende dingen, knap geregisseerd. Voor de zomer wat ingetogener en minder geschreeuw maar twee keer knap gedaan. Terecht dat Huub Stapel voor deze rol genomineerd was.

Altijd als ik voorstellingen zie van Bianca van der Schoot en Suzanne Bogaarts word ik erg vrolijk. Zo ook met hun laatste voorstelling. De geweldig uitgewerkte ideeën, zo schijnbaar luchtig soms op het melige af, waar je zoveel over door kan denken zijn een lust voor het oog. Geweldig!

Na mooie recensies in Volkskrant en NRC had ik goede hoop. Maar wat een deceptie! De 2 heren spelen beide zo’n 7 a 8 typetjes zonder al te veel verschillen, waardoor je zeker tot de pauze nodig hebt om erachter te komen wie er uberhaupt meedoen aan het verhaal. En dan dat verhaal, na ja. Blijkbaar loopt Engeland hier voor uit maar ik begrijp echt niet waarom. Door het vreselijk typematige spelen wordt alles zo plat als een dubbeltje zonder ooit grappig te zijn. Het enige gewei is voor Laus Steenbeke die het stuk niet redt maar toch 3 van de 7 typetjes aandoenlijk neerzet en vooral mooie overgangen tussen de verschillende rollen maakt.