Waanzinnig mooie voorstelling. Zeer terecht dat Wim Helsen hiervoor een prijs kreeg. Is eigenlijk meer een absurde monoloog dan cabaret. En zo mooi gedaan, zo gekund, zo poëtisch. Over een man die mevrouwen in buskotten soep met lettertjes geeft. Een aanrader dus, ook voor iemand die eigenlijk niet zo van cabaret houdt maar meer van toneel.

Voor het eerst sinds tijden weer eens een cabaretvoorstelling bezocht. En beslist geen spijt. ‘Heden Soup’ van de Vlaamse Wim Helsen (niét de juryprijs van het Leids Cabaretfestival 2002). Helsen’s bizarre vertelling doet soms denken aan de betere absurdistische hoogstandjes van Hans Teeuwen, maar Helsen weet die absurdistische lijn schijnbaar moeiteloos vast te houden (Wat hebben de Vlamingen toch met absurdisme?). Hij weet in zijn eerste programma ruim een uur en twintig minuten te boeien en te amuseren. Schokken doet hij nauwelijks en dat is eigenlijk een verademing. De monoloog aan het eind van ‘Heden Soup’ is, hoe plotseling ook, een prachtige levenswijsheid. Mijn enige minpuntje bij deze voorstelling is zijn -net iets te vaak in het publiek geworpen blik als uiting van: ‘oh jee! Er wordt naar me gekeken’ en het veelvuldige overbodige verbale en fysieke commentaar dat hij op zijn eigen bizarre uitspraken geeft. Ach, sinecure… Verder niets dan lof.

Af en toe grappig, af en toe stomvervelend.

Heden Soup! is werkelijk een fabuleuze voorstelling. Wim Helsen, finalist van het Leidsch cabaretfestival 2002 speelt op onnavolgbare wijze zijn eigen absurde heiligenleven. Vol bizarre logica en functionele woede. Maar mét stijl en diepgang. Wim Helsen is een geweldige verteller met een unieke stijl.