Othello is een belangrijk man. Hij mag zijn ondergeschikten benoemen, zijn vrouw schaken en in een oud toneelstuk zomaar een liedje zingen. Met een vette knipoog van zijn schepper naar ons. Wat een goede, actuele en leuke vondsten zitten er in deze versie van het overbekende Zakdoekje leggen. Natuurlijk heeft Othello het in het stuk allemaal niet voor het zeggen, hij is de lijdende titelfiguur, zijn onderknuppel Jago maakt de dienst uit. Zij begint ermee ons (immers ook een stel losers, op onze vrije zaterdagavond op die theaterbankjes) daarbij te betrekken, wat me heel interessant lijkt maar wat minder goed volgehouden wordt. Ook verder heeft Jago niet alles onder controle, het toeval speelt in deze versie ook een rol. Het zal toch niet zijn omdat Jago vrouw is dat niet alles met voorbedachten rade in scene wordt gezet? Komisch is het ondertussen wel, dramatisch ook, gelukkig. Er valt veel te genieten en dat is maar goed ook.

Een wel heel stevige bewerking van deze klassieker. En ook de speelstijl is soms zo vet dat je je in een kindervoorstelling waant. Niks onderhuids, gooi het er maar lekker uit! Othello in hapklare brokken.

Toch werkt het wel, hoewel zo’n plotselinge musicalachtige onderbreking, een duet van Othello en Desdemona, wel erg over the top is.

Het heeft allemaal niet zoveel meer met het oorspronkelijke stuk te maken, maar ik heb me niet verveeld.