Theater wordt echt zoveel leuker als acteurs gewoon doen wat ze doen. Er mogen zijn is niet makkelijk en ook niet prettig, dat maakt het spannend. Met deze voorstelling gaat Te Rietstap met Reinder weer een stapje verder dan vorige voorstellingen. Het getoonde wordt harder en echter. Het mag nog meer.

Er blijft weinig ruimte over om wat van deze voorstelling te vinden, de actrices zijn goed en de brieven zijn ongetwijfeld enorm historisch verantwoord, het wordt weinig drama. Een soort documantaire theater, vooral educatief.

Dit toneelstuk van de actrice Eileen Atkins is gebaseerd op de briefwisseling tussen de schrijfsters Virginia Woolf (1882-1942) en Vita Sackville-West (1892-1962). Misschien is met ‘baseren op’ teveel gezegd: het stuk is namelijk geen interpretatie van de brieven en van de relatie tussen Vita en Virginia, maar een voordracht van een selectie ervan. Regiseur Matin van Veldhuizen heeft ervoor gekozen om, net als Eileen Atkins, geen interpretatie van de brieven weer te geven, maar ze in semi-originele vorm (met aanhef) als stuk zelf te gebruiken. Hoe moeilijk het ook is om deze twee beroemde, historische figuren in een imitatie recht aan te doen, het huidig effect is rondom houterig. Atkins heeft waarschijnlijk gehoopt dat, wanneer ze zo dicht mogelijk op de huid (en brieven) van Vita en Virginia zou blijven, de kritiek voor een verkeerde weergave van de dames en hun relatie uit zou blijven. Het toneelstuk geeft dan ook de indruk historisch correct te zijn. Door de keuze van de (passages uit) brieven die Atkins in het toneelstuk verwerkt, is het stuk toch een geheel eigen visie op de karakters van en de relatie tussen Vita en Virginia geworden. Maar dit is slechts voor een enkeling interessant. Het grootste deel van het publiek gaat na het zien van Vita en Virginia verveeld naar huis, met een enigszins scheef beeld van de verhouding tussen de twee schrijfsters. Lof echter voor de actrices Nettie Blanken en Trudy de Jong, die het toneelstuk smaak geven.

Heerlijk theatraal stuk dat prachtig wordt gespeeld in een werkelijk walgelijk decor en vreselijke belichting. Laat er nog eens een dramaturg overheen gaan om alle inconsequenties is de regie eruit te halen en je hebt een prima voorstelling.

de tekst is okay, het spel genadeloos en goed up tempo, maar het lijkt wel erg veel op de andere voorstellingen, twee mannetjes, twee vrouwtjes, veel ruzie, beetje goed, twee praten, twee staan stil, wissel, twee anderen praten, twee anderen staan stil, doe eens iets anders…maar ja, het boeide wel, dus, wat zeik ik?

Clint Eastwood hoeft voor mij niet meer te doen dan te kijken en eens in het uur een half woord te spreken. Clint is Clint. Joop en Hans zijn soms als Clint. Niks doen en toch is het goed. Joop kan dat nog beter dan Hans. Maar Joop is dan ook een generatie ouder. En daar gaat het dan ook over.

Wauw, een homovoorstelling die er heel erg over gaat maar die ik erg leuk vind en zinnig en belangrijk en waardoor ik fan word van Frank Sinatra. Hoi!hoi!hoi!

Grappig, ontroerend en prachtig semi-autobiografisch theater van Hans Kesting en Joop Admiraal. Wat heel gemakkelijk had kunnen ontaarden in een irritante egotrip wordt een persoonlijke voorstelling met veel relativeringsvermogen.

Oubollige schets van burgerlijk Vlaams gezin.Wordt ook weleens vertoond op zaterdagavond op Nederland 2. Claus op automatische piloot.

Een nieuw seizoen, nieuwe kansen en alweer 1 mislukte poging binnen. En je weet het natuurlijk vantevoren: Het Toneel Speelt in het verleden. Maar je bent twee maanden theaterloos geweest, hebt iets van je scherpte verloren en denkt: zo erg kan het toch niet zijn. Tenslotte is het Claus, er staan goede acteurs in… Dus laten we het maar proberen. Dat was dus een vergissing.
Realisme op het toneel is toch vooral erg saai en lelijk, blikjes, en hoedramaturgisch verantwoord het weglaten van vlaamse accenten ook is -wat washet excuus ook al weer? Je hoort de kunstmatige taal van Claus beter,wanneer die met Nederlandse stemmen wordt uitgesproken; mijn god wat eengelul- Blikjes. Het blijft vooral heel erg TOONEEEL. Maar ja, ik had hetkunnen weten.