De nieuwe jongerenproductie van TGA en beduidend slechter dan die van de afgelopen twee jaar. Waar ‘Magic’ en ‘Hercules’ eruit sprongen vanwege de enthousiaste acteurs is daar hier geen sprake van. De spelers kijken na twee weken spelen nog steeds ergelijk bang de zaal in. Bovendien is hun spel veel te groot voor het kleine schouwburgzaaltje. Leuk om naar te kijken, dat wel, maar goed nee.

Heel erg.

Kort samengevat door een lid van het publiek: het zag er kek uit, maar was ruksaai. Werkelijk mensen, moeten we nu echt anderhalf uur wachten om te vertellen dat er een vent is (Heli) die het niet zo heeft op een generaal, hem naar een stad stuurt die hij gaat aanvallen; oh ja en in die stad woont Judith. Ja, daar moet je anderhalf uur over doen. Wel een gewei voor de torso van Fedja, en de man in het oranje shirt, die na 3 kwartier opstond, de gehele tribune overliep en zo onsubtiel mogelijk voor het podium langsliep. Prijs voor de meest onsubtiele wegganger.

Het eerste deel voor de pauze was puur exposé. Danseressen voegden weinig anders toe dan kleur in het witte papierbalen dekor. Dit uitzitten was het toch absoluut waard om het laatste half uur naar een prachtige monoloog te luisteren van Elsie de Brauw. De geluiden van Paul Koek waren nu ook ondersteunend in plaats van irritant. Bert Luppes bleef niet om aan te horen. Nooit geweten dat Fedja zo’n beer van een vent is. Twee blikken voor het exposé, drie geweien voor de handeling.

Het kaartje op zak, maar niet gegaan. Je kan je als theaterliefhebber soms zo heerlijk decadent gedragen. Het levendige verslag van anderen heeft me naderhand verzekerd dat het een onmisbare kut-ervaring betrof, vandaar Cyrus Frisch: Ga zo door! Ik kom vaker niet kijken!

Ach jongens, ga toch fietsen. Oh nee, rondrijden met je debielenkar. Dan bedenk ik zelf wel of ik met je wil praten. Werd een beetje fascistisch tot voyeur gemaakt. Degene die wegliep kreeg een kopje thee achter zich aan gegooid. Ik ben een watje, maar gelukkig geen Cyrus Frisch. Jezus! 2 geweien, omdat ik nu weet dat ik nooit meer dit soort werkelijkheid in het theater wil.

Gekkenwerk.

Wat is Russisch een grappig taaltje. En wat schreef Tsjaikovski toch mooie muziek. Onegin is een hele mooie voorstelling. Wat rommelig toneelbeeld (waarom wordt er voor de orkestbak rondgelopen???). Jammer, want dit leidde enorm af. Het koor liep jammer genoeg rond in hobbezakken. Het Gelders Orkest speelde uitstekend, geleid door een passioneel dirigerende Lawrence Renes. Geweitjes voor het orkest, de dirigent en de solisten. Blikjes voor rommelige hobbezakken.

Ik heb iets met duelleren. Ik weet niet precies wat, maar deze vorm van je-gelijk-halen, heeft iets. Ofschoon de bariton Albert Schagidullin zich groot hield en perfect ingetogen zong, werd hij wel volledig overklast door zijn Tatjana, sopraan Elena Prokina. Schieten kan hij echter als de beste. Apropos, de chaisse-longue kon wat mij betreft iets langer. En de slotaccoorden van Peter Iljitsch nooit lang genoeg.

Pubers vertellen ons over hun dromen, toekomstplannen en dagelijkse bezigheden. Grappig, ontroerend, maar als theatervoorstelling niet interessant: één voor één doen ze hun zegje, op het eind samen een liedje. Zo heb ik ze wel vaker meegemaakt, de pubervoorstellingen. Mooiste moment: de skater die het melige relaas van drie vriendinnen nog saaier vindt dan ik en onderuitgezakt de apatische houding aanneemt die ik destijds zeven jaar heb volgehouden.