Als het de bedoeling was om een beeld te geven van de Nederlandse jeugd is het mislukt, omdat ik alleen maar keurig opgevoede middle class kindertjes heb gezien, en als het de bedoeling was om een aantal bijzondere jonge mensen te tonen is het mislukt omdat hun verhalen zo on-theatraal gehouden zijn dat het niet een uur lang de aandacht weet vast te houden.

Altijd innemend natuurlijk, die jeugd van tegenwoordig, maar of dit nu echt nieuw theater is, nee. Het is vooral leuk om te zien hoe ‘echt’ de medespelers zich vervelen als een persoon over zijn passie vertelt. Dat is pas waarheid op het toneel! Maar het blijft sip dat ik niet zoveel vertrouwen in hun toekomst heb als zij.

Bah bah badkamertegeltjes. Ik heb nu, behalve een pesthumeur door deze wel heel erg vervelende voorstelling, ook nog een keiharde kont. Ik ben dus dubbel genaaid, geestelijk en lichamelijk.

Gezien in het TrustTheater, daar liggen wel kussens op de banken, maar het zat nog steeds klote, dat wel. Ik heb me geen moment verveeld, wel nagedacht, gelachen, en maar 1 keer de zaal rondgekeken omdat ik even wegdroomde! In het begin kon ik het geblabla even niet aan, maar spoedig kon ik het over me heen laten komen en gewoon ervaren (uhhh - dat klinkt erg… ;-) Lekker heftige gebeurtenissen en een afwisselende voorstelling - ik vond het gewoon best goed!

TGA zoals we dat kennen gaat dood. Deze laatste voorstelling doet dan ook erg aan een zesde-klassers-bonte-avond denken. Liedjes, grapjes, een beetje schmieren, wat maatschappijkritiek en een steekje naar de bovenmeester Wim Kok. Heel gezellig om naar te kijken, een genoeglijke avond. Maar heel slecht. Wat een kutexcuus; het is moeilijk om maatschappijkritisch te zijn! Wees het dan niet, dat gedraai en gedreutel voor en door de culturele elite. Ophouden hoor, ga maar een hele mooie afscheidsavond in elkaar draaien, eentje die ik niet snap zoals ‘Dark Lady’ ofzo. Word ik tenminste boos of verdrietig, ik haat genoeglijk.

Eindelijk weer eens een leuke interessante voorstelling van TGA. Brecht op een mooie manier naar het nu getransporteerd.Verdienstelijk van Regisseur Richter om dit toch wel langdradige stuk de kans te geven zich te bewijzen. Erg belangrijk: de voorstelling heeft humor! Een speciaal gewei voor Hajo Bruins die een krekel kan nadoen. De tomaat is voor Heebink die ik nu al seizoenen lang precies hetzelfde zie doen.

Een beetje Brecht met een beetje Madonna, een beetje kapitalisme met - verdomd! - een beetje communisme. Hoe noemt TGA’s Marieke Heebink dat in KRO’s Onbijt-TV? Zij noemt dat “een onderhoudende avond”. Ikzelf noem het een beetje niks. Vooruit, ik geef het één tomaatje. Maar dat wordt echt geen gouden. Boe.

Een tomaat omdat het jurkje van Marieke Heebink vijf centimeter te kort was. Het was een leuk jurkje maar net te kort. Ik vond de mouwtjes een vondst en het was mooi dat ze grijze schoenen droeg en geen zwarte. Ik miste iets, een hoedje ofzo. Zo’n Leger des Heils hoedje, want het was toch allemaal wat letterlijk. Toch nog een gewei omdat die jurk toch een mooie kleur rood had.

Die jongerenvoorstelling van dit jaar hoef ik niet meer te zien. Dit was ‘m al.

Elf jongeren spelen Brecht. De jongeren wonnen.