Je kunt naar het theater gaan.
Je kunt het naar je zin hebben.
Je kunt na afloop toch een beetje onbevredigd zijn.
Je kunt een tomatenblikje uitdelen.

Je kunt verlangen naar een gebreide bikini.
Je kunt de geweldige klapstoeltas jatten.
Je kunt zeggen dat de poezie soms te poetisch is.
Je kunt flauwe grappen enorm waarderen.
Je kunt hopen dat nummer III ook nog komt.
Je kunt maar beter gaan.

Je kunt naar een voorstelling gaan.
Je kunt je zorgen maken over de reservering.
Je kunt je zorgen maken om niks.
Je kunt blij worden en ook een beetje melancholiek

Je kunt naar de eerste try-out van een werkplaatsvoorstelling gaan.
Je kunt vinden dat het allemaal nog niet af is en waarschijnlijk nooit af zal worden.
Je kunt daar blij om zijn.
Je kunt twee geweien uitdelen aan de regiseuse, de schrijfster, de actrices en het Gasthuis.
Je kunt je afvragen hoe ze die in godsnaam onderling gaan verdelen.

Twee vrouwen vertellen het publiek wat je in deze wereld allemaal wel niet kunt doen. We kunnen toch alles? Wanneer er muziek klinkt, blijkt dat de vrouwen weinig te kiezen hebben. Wat weerhoudt hen? Ze lijken vast te zitten in hun lichaam en ook de geest is niet altijd even behulpzaam. Oplossingen worden gezocht, maar vinden we ze ook? Mooie en geslaagde voorstelling die afsluit met een juweel van een monoloog.

Van deze voorstelling krijg ik spontaan zin om te bungee jumpen!

Wat een timing heeft die man! Tegelijk met het veranderen van zijn stem, wordt hij een totaal andere persoon zonder attributen te gebruiken. Actueel, origineel en met vaart verteld. Ik ga volgend jaar vast naar zijn nieuwe show als hij Den Helder weer aandoet!

De typetjes zijn soms wat plat en makkelijk gekozen maar toch plezant. Alle eindexamenstudenten hebben wel momenten dat ze de kern raken en niet alleen staan te geiten. Iemand vroeg mij onlangs: Waarom spelen ze het? Ik zou willen zeggen: Het is komedie. Het is eindexamen. Het is feest. Tjebbo krijgt een gewei omdat hij zijn jaar toch mooi heeft kunnen afsluiten.

3x Elvis Peeters op één avond, een bewonderenswaardig initiatief om een ‘eigen’ Vlaamse (toneel- en roman-) schrijver te introduceren. Een fan ben ik niet geworden, helaas. Wel erg scherpzinnig-geconstrueerde verhalen. Bovendien (of beter: om die reden) geen eenvoudige kost, zeker niet wanneer het eerste stuk èn het laatste (regie: respectievelijk Richard Murphet en Alexandra Koch) beide maximaal-beheerst geregisseerd en gespeeld worden in het vertrouwen dat vooral de tekst het werk zal doen. Dat lukt nog wel bij bij de eerste, bij de laatste niet meer. ‘Spa’ - eveneens geregisseerd door Koch - is gelukkig speels en af en toe zelfs hilarisch. Eindstand elanden - tomaten: 2 - 2.

Interessante regie & boeiend, intens spel. Spannend tot het einde!