Bijna onaardig vind ik de stukkeuze van Het Vervolg voor deze voorstelling door ‘jonge gasten’. Het stuk is een saaie en voorspelbare komedie. Niet echt een mooie uitnodiging om het publiek te laten zien wat je waard bent (één acteur krijgt zelfs maar drie clausen om zijn kunnen te tonen, werkelijk heel ongastvrij). Dat de voorstelling leuk is, komt dan wel weer door de acteurs. Met verve blazen ze de komedie leven in. Daarnaast een gewei voor het publiek: gemeenteambtenaren van de gemeente Maastricht, mede door hen wordt de voorstelling bij vlagen hilarisch.

Jammer dat voor deze opera der opera’s bij de makers teveel respect voor Mozart getoond wordt. Verlies de rare kostuums, het malle achterdoek en de zogenaamd mooie decorstukken. Geloof een keertje in typecasting en gooi wat van Wolfgangs overdreven gedoe overboord. Toch erg onder de indruk van de opera zelf.

Denkt Theater van het Oosten nu écht dat ze mensen moet vertellen dat het huwelijk dood is? Iedereen die dat vindt, is toch al in de jaren ‘80 gescheiden? En dan is het zogenaamd ook nog actueel dit stuk decadentie van Strindberg op te voeren. “Want het einde van de eeuw”, bla, bla! Wel beste broeders uit het Oosten. Ik ga wél trouwen en aangezien jullie weer eens bewijzen dat toneel dood is, word ik de blijste huismoeder die jullie ooit ontmoet hebben.

Ouderwetse humor als verrotte tomaten in een reeds vaker geopend blik. Natuurlijk wel weer het karakteristieke spel van Frieda Pittoors: afwisselend genoeg om de voorstelling te redden uit handen van twee tegenspelers die zich waarschijnlijk nog nooit hebben weten in te leven: ze doen niet meer dan een dodendans.

Theater was omgebouwd tot zaal waar workshop wordt gegeven, compleet met pen en papier voor iedereen, flapover met onbegrijpelijke en onleesbare teksten en overhead-projector die niet werd gebruikt. Theatermonoloog werd gebracht als lezing. Vorm boeide meer dan inhoud, al moet gezegd worden dat de voorstelling in een andere vorm in het geheel niet had geboeid. Mooi spel van Duitse actrice, die steeds beter Nederlands spreekt.

Zeer flitsende voorstelling. Jammer alleen dat er bijna nooit rust in kwam en het maar door blééf gaan op een moordend tempo. Dit is even vol te houden, maar bijna anderhalf uur is echt teveel. Toneelbeeld was mooi en simpel. De acteurs hebben zeer veel potentieel. Het motto van de Theatercompagnie, ‘in art we trust’, werd helemaal waargemaakt met deze voorstelling. Al met al, een prachtig postmodern stukje toneel en een mooi begin van een nieuw gezelschap.

Het is een ingesleten vooroordeel dat Mime alleen maar gebaar is. Disguise Ltd. bewijst dat Toneel en Mime elkaar prima kunnen aanvoelen.
Dit is goed.
Dit is cool.
Dit heeft kloten!
Drie geweien en eentje erbij omdat ze een blikje hadden teruggegooid inyour FACE!

Wat jammer dat de leukste knutselaars van het Nederlands theater steeds maar voorstellingen maken waarin alleen maar geluld wordt. Beetje meer actie, bitte.

Na zes jaar eidelijk weer een leuke voorstelling van Alex d’Electrique.

Zelden zo’n mooi contrast gezien tussen twee actrices. En zelden zo’n clean decor gezien van alleen maar roestvrij staal. Gelukkig heel veel humor. Helaas wel weer met de typische staccato Duijfjes-motoriek. Typische jaren negentig-voorstelling: kitsch en religie gaan hand in hand.