Boddé is terug in een weinig enerverende voorstelling, waarin hij overduidelijk tracht om Liberg en Teeuwen te verenigen. De humor is vaak ontzettend ‘al heel vaak gedaan’, maar zijn muziek is ‘steengoed’. Genietbaar vervelend.

Leuk in elkaar geknutselde voorstelling, maar niet erg hoogstaand. Wel lekker modern!

Plant een aantal acteurs bij elkaar die het moeten doen zonder Dirk Tanghe. Je zou bijna gaan vrezen dat het gevaar ‘semi-Tangheaans Toneel’ wel de kop op moét steken. Niets van dit. Driewerf Hoera voor de acteurs. Haast u naar de Paardenkathedraal te Utrecht om dit Geweldige stuk te aanschouwen! Heerlijk gewoon om mensen om het podium te zien die a. (er) Zin (in) hebben. b. kunnen acteren en c. op een geweldige manier omgaan met de teksten van Tsjechov. Je zou bijna kunnen zeggen dat Tanghe weg mag blijven, maar dat gaat ietwat te ver. 1 Gewei houd ik achter voor het geval hij terugkomt en de laatste puntjes op de i van deze voorstelling zet.

Tsjechov tralala! Haal je Russisch op, neem een ballalaika mee en verwen jezelf met 15 gram wodka vlak voor de voorstelling. Feest dus. Ga(,) maar niet op een dinsdag of trakteer de akteurs op 30 gram.

Fenomenale rol van Elsie de Brauw brengt voorstelling op een prachtig wankel evenwicht. Marc van Eeghem staat in zijn expressieve speelstijl haaks op haar ingetogen emotionele palet. Het resultaat is een mooie voorstelling met veel lef gemaakt. Moeilijk voor recensenten, omdat dan maar weer blijkt dat zij het liefste bot op acteurs willen reageren zonder zich te willen verantwoorden. Ze zouden toch moeten constateren dat Johan Simons met veel lef een bijna onbespeelbaar stuk zo liefdevol heeft afgestoft.

Als publiek wordt je enorm verwend door leuk toneelspel in een redelijk stuk. Erg fijn voor een avond uit; zo wil je je subsidie vergeven zien.

Zondermeer een hele leuke avond. Leuke musical, zonder hoogdravende pretenties en spektakel gebracht. Gewei allereerst voor Perry Dosset en Joke de Kruijf. Leuk gespeeld, prachtig gezongen en gedanst. Tomaat voor Stephen, tenzij hij natuurlijk speelde dat hij slecht acteert (dan verdient hij een elandkudde). Jammer dat niet wat meer energie in het verhaal is gestoken. Perry had nog veel mooiers kunnen doen als zijn inbreng als ‘de mannen’ in het leven van Valentino groter was geweest dan die ene ‘nicht’. Ook jammer dat, ik althans, nog zat te wachten op het moment dat Valentino echt de grote Valentino wordt toen het stuk was afgelopen. Leuk ook die tafeltjes voor het publiek aan de rand van de speelvloer (met glaasje Rosé). En wat konden ze alledrie leuk tango-en!!

Moet ik hiervoor om 4:00 uur m’n nest uitkomen? De voorstelling had net zo goed om negen uur ‘s avonds kunnen beginnen en dan was ik niet gegaan. Dan had ik niet zo gezellig kunnen nakoffieën, da’s waar.

Ja, ik vond dit dus een hele prettige voorstelling. Daar valt echter wel wat op af te dingen. Als je bedenkt dat ik het laatste half uur van de voorstelling gemist heb, doordat ik in slaap viel, ik half en half verliefd werd op die mooie blonde jongen en dat ik me nu, een paar dagen later, geen woord kan herinneren van wat er gezegd is, dan moet je concluderen dat mijn herinnering waarschijnlijk iets te positief is bijgekleurd. Als droom was de voorstelling absoluut niet slecht. Kalm verlopend, af en toe wat nachtmerrie elementen om het spannend te houden, geen grote schokken waar je wakker van zou kunnen worden, en een knappe onbekende in de hoofdrol. En dan gewekt worden door het geluid van applaus, terwijl de koffie al staat te pruttelen. In vergelijking met de meeste nachten steekt deze er met kop en schouders bovenuit.

Heel verfrissend om eens vijf mannen over liefde en gevoelens te horen praten. Als het vijf vrouwen waren geweest was het vast onuitstaanbaar. Dit ‘documentair’-theater, waar op basis van interviews een tekst wordt gemaakt, spreekt me erg aan. Het was leuk intiem en ik vraag me af of verdere enscenering het niet om zeep helpt. Volgens mij was het prima zo, noem het dan toch niet een reading! Dat klinkt stom, saai en voor vakidioten.