Voor mij de meest verteerbare rijnders. de Koning als vrouw & minnaar. communicatie problemen, elkaar niet kunnen&willen begrijpen, pijn doen uit onvermogen. ‘Rijnders?’ - ‘zeker’. Maar er wordt maar een paar keer ‘kut’, ‘lul’ & ‘neuken’ geroepen. gezien op het gigantische toneel van de grote zaal in r’dam. gespeeld op ongeveer 2 vierkant meter podium (op een podium?!), vooraan, op een stukje afgerold vloerkleed - de minimaalste huiskamer.

Discordia wordt aan de ene kant overstemt door een multicultureel, gesubsidieerd popfestival, en aan de andere kant door voorbijrijdende treinen van en naar Schiphol en speelt terwijl het publiek langzaam maar zeker wegdruppelt een tekst over melancholie vol verlangen naar voorbije tijden. Het einde van een tijdperk gevat in iets minder dan een uur.

Annet en Jorn herinneren zich en de andere Discordianen laten ons mooie troep zien.Vogeltjes hebben een nestje op de zolder en hebben ook het hunne te melden. Mensen komen schuilen en gaan weer weg. Het is een verregende zondagmiddag en ik verlang naar de zomer en het Fin de Saison.

Piet Bambergen met Homo’s. Alleen ging het dus ook over zware onderwerpen zoals Aids. Maar dat had Sting in de eerste seconde van het toneelstuk al veel pakkender verwoord dan de acteurs dat de rest van de avond deden: “Every breath you take”.

Na de volkomen mislukking van Julius Caesar door het Nationale Toneel, nu een werkelijk prachtige voorstelling in het Haagsche stadhuis. Geweldig gebruik van de monumentale ruimte. Betty Schuurman, winnares van de troostprijs op het vorige theaterfestival bewijst dat zij toch echt Jeroen Willems ver achter zich laat. Gaat dat zien.

Lachen is leuk, vooral om deze engige mensen. De absurde communicatie die kenmerkend is voor de stijl van Arnon Grunberg werkt in dit muziektheaterstuk. De personen zijn stuk voor stuk zielig en zeer interessant. Toch een tomaat voor de afwerking… (het blijft amateurtheater) Een extra gewei voor het decor (flessen aan elastiek = een café), simpel en effectief.

De voorstelling komt eigenlijk geen moment van de grond. De muziek van Van Warmerdam is mooi gecomponeerd, maar de liedjes staan veel te los van de tekst, het wordt geen eenheid. Met het gegeven is best iets moois te doen, maar de huidige tekst boeit niet. De serie die zo mooi begon met ‘Mary Rogers’, en een matige tussenstap kreeg in ‘De formidabele Yankee’, eindigt in los zand. Ik raad ze aan: meer aandacht voor tekst en verhaal, de muziek komt daarna wel.

De Dogtroep is de laatste jaren flink vastgelopen in haar incestueuze beeldentaaltje. En nu zijn er ook nog twee prominente leden dood. Daar maken ze dus een voorstelling over. Ik heb alle begrip, maar het is wel een stomme voorstelling.

OK, er zaten irritante kids in zaal (blik 1) en de washondjes waren uitverkocht (blik 2) maar verder kan ik toch echt helemaal niets slechts verzinnen over ‘Hondje’. De vormgeving was fantastisch; simpel maar heel doeltreffend. Ik heb er serieus over zitten denken om zo’n vrachtauto te jatten. Te gek.

Dat Rieks Swarte briljant en leuk theater maakt,wisten we al. Daarom was het geen verrassing dat deze productie zo enorm leuk was. Een avondje oud-Hollandsch vermaak van den boovenste plank voor den geheele familie. Een gewei voor alle opa’s en oma’s in de zaal, die alle liedjes mee konden zingen. Een gewei voor de dingen die Hans Thissen en Siem van Leeuwen met hun handen deden. Een gewei voor Ferdi Janssen als dienstmeid en zijn leuke liedjes. Een gewei voor het vlooientheater. En een gewei voor het geheel.
Eigenlijk moet deze voorstelling genomineerd worden voor Het Theaterfestival. Niets is zoo belangwekkend als het toonen van den eigen tooneelgeschiedenis.