Een zogenaamde Slechte voorstelling. Er is niet gekozen voor een èchte historische reconstructie, en ook niet voor een melige Rieks Swarte-show op basis van jaren ‘20-revues. Het blijft steken in een melig onderonsje en dat is jammer, want sommige scènes zijn best leuk en de liedjes van Louis Davids zijn prachtig.

Een muzikale bitesize-versie van Dostojewski’s ‘Misdaad en Straf’. Het theatrale gehalte is niet hoog: een verteller met veel armgebaren en een tamelijk dramatische voordracht van de zanger, daar blijft het bij. Wel mooie muziek, weemoedig-oosteuropees. Ik heb de indruk dat het verhaal niet veel aan kracht zou verliezen wanneer je je ogen dicht doet en alleen maar luistert. Het had een tikje korter mogen zijn, maar al met al een aangename voorstelling.

Het was een bijzondere avond. De hoerige vieze stad, die de verteller beschrijft, valt samen met het bonkende Lowlands om ons heen. Hele goeie muzikanten en veel wodka. Daarna nog meer samenzang en een warm gevoel in de buik van de romantiek en de sterke drank. Els Inc. moest echt van het podium gestuurd worden, ze konden wel eeuwig doorgaan. Dat soort melancholieke avonturen beleef je alleen in de polder.

Het einde kwam een beetje uit de lucht vallen, maar verder een mooie voorstelling. Het liedjesprogramma na de pauze was erg fijn, en maakt nieuwsgrierig naar meer werk van Jef Hofmeister.

Met recht een unieke samensmelting van theater, beweging, video en beeld. Je komt ogen tekort om alle handelingen te volgen. De gelaagdheid van de huidige mediamaatschappij: wat is nog werkelijkheid?

Wat een vorm! Heel nieuw. Af en toe wat traag, maar zo apart dat ik deze voorstelling niet zo snel zal vergeten. Heel absurd en daardoor erg grappig. Als je de films van Hitchcock kent is de voorstelling nog leuker, denk ik.

Dacht ik toch werkelijk dat het een enorm geslaagde pastiche was, maar niemand moest lachen dus ik vrees dat het serieus was. Als grap over Gymnasium jaarsluitingen erg goed gelukt, maar als laat twintigste eeuwse theatermuziekprestatie een waar drama.

Na ‘Angel Eyes’ laat John Buysman hier zien dat hij veel, veel meer in zijn mars heeft dan Gamma-reclames en slechte sitcoms. Op het moment dat hij opgereden komt in zijn rolstoel zie je onmiddellijk een gebroken sporterslichaam, een murwgebeukt hoofd, en de hese stem klopt er ook helemaal bij. Alsof hij rechtstreeks van de massagebank van De Jong’s Sportpaleis komt. Paul Feld heeft een sterke tekst geschreven, en Buysman brengt het prachtig op het toneel. Alleen jammer dat de spanning van de voorstelling behoorlijk werd weggehaald door 2 mensen op rij 1 die om werkelijk elke zin moesten lachen, ondanks de tragiek van de afgetakelde sporter. Buysman wist het tegen het eind weer op te pikken, maar had duidelijk veel last van deze nitwits. Jammer.

Een decor van golfplaat, Peter Faber en een tekst van Oscar van Woensel. Lijkt op voorhand voldoende voor 3 tomatenblikjes, maar ik ben dol-enthousiast. Welk een gezellige toneelavond; vlot gespeeld, kwinkslagen en toch niet zonder diepte. Go Oscar! Verder schijn je Marcel Faber en Rutger Le Poole uit elkaar te kunnen houden door de schoenen. Dat heb ik dan weer gemist, dus ik ga lekker nog een keer.

Hoera voor het Openluchttheater! Hoera voor de belangrijkste Brit van het Millennium. Hoera voor Peter, Porgy, Geert, Ad, Rutger, Marcel, Lies, Felix-Jan, Kristen, de 2CV en golfplaat. Drie geweien! En een blikje voor Oscar omdat hij zo’n belangrijk voorwoord heeft geschreven en misschien de nieuwe Rijnders wordt.