Zaterdagavond half acht, lichtjes op de fiets, een uur de tijd om de autoshowroom op het bedrijventerrein ver buiten de stad te bereiken waar Wunderbaum een tribune neer mocht zetten en voor een auto of twee speelplek had gekregen.

Een volle, boeiende, maar wat te trage voorstelling. Over het tekortschieten van theater als maatschappelijk relevante kunstvorm. Met Walter Bart als megalomane theatermaker Loet Loets, en Maartje Remmers en Matijs Jansen als zijn acterende kinderen. Een bariton en een sopraan, begeleid door twee elektronisch versterkte cello’s, leggen met live uitgevoerde muziek de link met opera.

De eerste keer Wunderbaum en dan meteen al een van de leukste dingen die ik pas gezien heb.

De acteurs zijn goed al ligt het er hier en daar wel wat dik bovenop en is de lichtkrant erg bijdehand. Maar heel erg storen doet dat allemaal niet.

Waar het in deze voorstelling om gaat is de muziek die leuk is. Zo leuk dat zitten in een theaterstoel een beetje een straf wordt.

Per aftandse bus worden we vervoerd van de schouwburg die verbouwd wordt naar een sloopflat in een achterstandswijk. Daar gaan we op een overdekte tribune zitten, met een deken over ons heen tegen de kou. De spelers wandelen de sloopflat in ten teken dat de voorstelling gaat beginnen.

Het eerste deel van Rail Gourmet is een van de hoogtepunten van dit seizoen. Een ontzettend goed acterende Wine Dierickx legt samen met muzikant Jens Boutterly laag op laag op laag in een in briefvorm verteld verhaal van Annelies Verbeke.

Wow. Wát een tekst. Wat een geweldig drieluik van Annelies Verbeke.

En wow, wat een aankleding. Een prachtplek (locatie Werktheater) uitziend op de stad, goed gebruik video en keiharde muziek ( misschien ietsiepietsie te keihard).

Vooral wow vanwege het spetterend spel. Eerst een overrompelende Gaby van Wine Dierickx. Ze schrijft, zegt, prachtige sprankelende fictieve brieven.

Had er van tevoren een beetje tegenop gezien. Houd niet van alles wat Johan Simons doet en dan nu voor veel geld op de eerste rij zitten bij een marathon. Is dat wel slim?

Ja, dat was erg slim. God, wat een prachtige voorstelling! Waarom? Al sla je me dood. De akteurs, de inhoud, de vormgeving, het ontroerende, het krankzinnige, de akteurs. Alles.

Verdeeld over twee avonden zagen we bijna vijf uur “Tien geboden”. Naar de oorspronkelijk studie van Kieslowski over de tegenstrijdigheid, ambiguiteit en dilemma’s van de dagelijkse pogingen om te leven in waarheid.

‘t Is een prachtige voorstelling door Johan Simons geworden.

Wat een perfecte voorstelling. Iedereen komt aan zijn trekken: Drama, komedie, seks, liefde, ethiek en dan kan ik nog wel even verder gaan. Ook al was het de marathon, je verveelt je geen enkel moment doordat je steeds weer in een nieuw verhaal wordt geslingerd.

Ik vond het echt een geweldige voorstelling. bij de eerste scene (een dialoog tussen een mens en de dood) dacht ik :”mijn god waar ben ik nu terecht gekomen?” maar toen de het decor van de eerste scene omhoog ging en de witte schermen, de videoprojectors, de gebedsbankjes en de band tevoorschijn kwam wist ik dat ik goed zayt.