Een traag begin en een nog trager einde, maar het middenstuk maakt veel goed. Venijnig gespeelde steken onder water en hoog oplaaiende ruzies. Hoera! En een extra gewei voor Reinout Bussemaker.

Het begon zo mooi met het opengaan van het doek (de essentie van de magie van het theater, één gewei!). Maar daarna was het vooral veel ge-emmer over huwelijksproblemen met hoogoplopende emoties. Lars Norén wilde graag dat zijn stukken klein worden gespeeld, nou dan bevalt deze voorstelling hem niet, vermoed ik zo. 3 uur lang heb ik me af zitten vragen waarom dit stuk niet in een kleine zaal staat, waarin meer ruimte is voor nuances en klein spel. De acteerprestaties waren af en toe best mooi, maar over het algemeen was het alleen maar genant. Tja, het is niet anders. Ik ben nog nooit zo blij geweest met de blackout.