“Het waren gelukkig maar vrijkaartjes”, zeiden de dames naast mij tegen elkaar. Zo erg vond ik het nou ook weer niet, maar dit was my-first-Provily en ik ben niet dolenthousiast geworden.

Nooit gedacht dat er van een Molière zo veel te maken valt. Toegegeven: het stuk is een ‘draakje’.

Goede voorstelling, ook wel eens fijn om een toneelstuk te zien zoals het geschreven/bedoeld is (dus geen vertaling naar huidige situatie in Nederland, maar het pure Amerikaanse jaren-50 stuk).

Dit kon natuurlijk niet goed gaan: Arthur Miller is een enigszins overschatte toneelschrijver en de familie Croiset hanteert een acteerstijl van vóór Jelgerhuis.

Heerlijke voorstelling. Prachtig meeslepend spel van alle acteurs. Vijf uur lang zitten genieten. Dáárom bestaat toneel! Nu weet ik het weer.

Oké, ik ging hier bewust naar toe. Ik had de minirecensies gelezen, ik ken de Croisetjes, maar uit een pervers soort masochisme ging ik toch naar den Schouwburg.

Wat een focking goede voorstelling!!!! Echt briljante spelers, goede regie en mooi decor. Misschien dat ik die 4 uur die het duurde wel een beetje te lang vond, maar dat ben ik nu alweer vergeten.

Dat valt dus wel mee met die 5 uur, dat is inclusief twee pauzes, van mij hoeft het er maar één te zijn. Spel is geweldig, bijna patserig goed, waarvoor de geweien.

De tweede monoloog naar moeilijk boek dit jaar (na ‘Slachthuis 5’), en wederom fantastisch!

Dood van een handelsreiziger is als kijken naar een heel seizoen ‘toen was geluk heel gewoon’. Het is helemaal hetzelfde, het mist alleen de grappen.