theaterpraat

Dit jaar was de Gouden Bouwmeester voor de beste voorstelling van het seizoen voor The New Electric Ballroom van Susanne Kennedy. Een jaar geleden toen hij voor het eerst werd uitgereikt, ging de prijs, ook toen volkomen terecht, naar Johan Simons voor Tien Geboden. Leve de jury van de Vergeten Toneelprijzen dus. Niks aan veranderen. Vind je het Gouden Oortje voor de beste souffleur ongein? Gewoon op de koop toe nemen.

Tot nu toe is er, voor zover ik weet, geen serieuze kritiek geweest op de keuze van de jury van de Gouden Bouwmeester. Vorig jaar niet en dit jaar niet. Dat is gevaarlijk. Want dan krijg je pleidooien als dat van Simber: ‘Zij (Constant Meijers en Wilfred Takken) riepen een prijs in het leven die daadwerkelijk vergeten is: een prijs voor de beste voorstelling van het seizoen, gekozen door mensen die daadwerkelijk veel gezien hebben. Dat is er eentje die de VSCD zo snel mogelijk zou moeten overnemen.’

Als Simber met overnemen bedoelt dat het beter is dat de jury van de VSCD voortaan bepaalt welke voorstelling de beste is van het seizoen, dan zeg ik niet doen. Van mijn part wordt de Gouden Bouwmeester uitgereikt tijdens het gala in de schouwburg. Onder de vlag van de VSCD. Maar een jury van ‘mensen die daadwerkelijk veel gezien hebben’ die precies die voorstelling aanwijst die ook ík de beste van het seizoen vind, en dat zowel vorig jaar als dit jaar, nee, die moet blijven, daar mag je niks aan veranderen.

Illustratie:
Scènefoto The New Electric Ballroom (foto Deen van Meer)