Terwijl andere mensen in de stad zich op een terrasje nestelden in de lentezon, stond ik verheugd in de foyer van Stadsschouwburg omdat ik naar de nieuwe Orkater ging. Wat viel dat tegen. Het plot: een slecht uitgewerkte klucht, waar niemand op zit te wachten (eerste tomaat), de acteurs: stuk voor stuk goede acteurs die dat minimale plot denken te moeten ophalen met schmieren (tweede tomaat). De muziek: een goede band die goede muziek speelt (gewei), maar de melodieën zijn te ingewikkeld voor de acteurs die maar matig kunnen zingen, terwijl in die liedjes wel kernteksten zitten (tomaat drie). Het had eigenlijk een opera bouffe moeten worden, maar Rijnders heeft ons van drie uur ellende weten te verlossen door er een anderhalf uur durend ´lustspel´ van te maken. Ik had beter op een terrasje kunnen zitten (vierde tomaat).

Drie ietwat rare mannen die hun troosteloze keuken proberen te ontvluchten met hun fantasie. Mooi en verrassend decor, mooi spel en onnavolgbare, verrassende vondsten (zoals de veel te grote soeplepel). Alleen al de poetische reis die de mannen door hun eigen keuken ondernemen is een reden om de voorstelling te zien. En het schijnt ook nog iets met Klaus Kinski en Werner Herzog te maken te hebben.

Zoals we inmiddels van het NNT gewend zijn. Spectaculair, snel, op de zaal en een beetje druk. De ‘we spelen even onszelf want dan heb je een V-effect’-truc hebben we nu wel gezien (hence de tomaat). Maar wel verdomde actueel en scherp.