Sympathieke voorstelling over drie mannen met hetzelfde leven. Je identiteit wordt toch bepaald door wat je meemaakt, dus wat gebeurt er als je twee anderen ontmoet die exact hetzelfde leven hebben? Om die leegte te vullen reconstrueren ze de levens van anderen aan de hand van krantenknipsels en vertellen ze die verhalen aan elkaar.
De tekst is goed geschreven, er wordt goed gespeeld en het spelplezier bij de acteurs is groot. Ook het thema is uiterst interssant. Het is daarom jammer dat regie en tekst bang zijn dat we ons gaan vervelen. In de tekst wordt daarom gebruik gemaakt van het plichtmatig teruglaten komen van elementen (Hé, die zin zat ook al in het begin!) en in het spel wordt soms tenenkrommend geschmierd. Niet nodig, het geheel is sterk genoeg. En dan is er nog iets wat me achtervolgt: als drie jongens op precies hetzelfde moment op precies dezelfde manier eenzelfde soort meisje tegenkomen, dan hebben die drie meisjes toch ook precies hetzelfde leven? Jammer dat die ontwikkeling niet werd doorgezet.

Een beetje overladen dis aan thema’s, verwijzingen en verhalen (al dan niet met baard), maar wel blijk gevend van gezonde jeugdige overmoed en enthousiast gespeeld. Schrijver heeft wat te zeggen, maar neemt erg veel tijd.

Aha, een nieuwe lente een nieuw geluid. Tegen de bierkaai op beginnen goede vrienden een toneelgezelschap en spelen op de meest onogelijke locaties hun zelf gebrouwde Noodzakelijkheden, inderdaad Rock en Roll! Tekst is intrigerend, maar duidelijk een eersteling. Het boeiende gegeven dat we als mensen niets orgineels meer kunnen doen, wordt weggedrukt door allemaal intellectuele scheurkalender weetjes en anecdotes. Er wordt veel gerefereerd aan/geinspireerd door/gejat van Auteurs, ik dacht aan Borges en Nescio. Gelukkig houd ik daar wel van. De licht Discordiaanse open speelstijl staat haaks op en ontkracht de enorm gesloten en claustrofobische tekst. ‘t Maakt de avond gezellig (fijne badscenes) en de voorstelling licht, terwijl het allemaal nog veel verschrikkelijker moet zijn. Vraag me ook af of Romantisch einde cynisch of oprecht is? Scherper jongens!

Enorm origeel en creatief stuk, overtuigend gebracht door een zeer enthousiast gezelschap. Humor, afwisseling, spanning en emotie. De intieme speelomgevingen geven een speciale dimensie aan de voorstelling.

Het theater De Nieuwe Anita lijkt gebouwd te zijn voor de debuutvoorstelling ‘3’ van Opium voor het Volk. Het zaaltje waar de bezoeker via gietijzeren trappen in afdaalt vormt het ideale decor van een uitgewoond kantoor waarin drie mannen zich in afzondering terugtrekken nadat zij hebben ontdekt hun identiteit met elkaar te delen en dus: te hebben verloren. Elkaar verhalen vertellend proberen zij ieder boven de anderen uit te stijgen. Gelukkig maar worden zij daarbij geholpen door de fraaie teksten van De Vlam. OvhV zet als jong gezelschap een volwassen voorstelling neer die je onder meer leert dat wanneer je een steen maar lang genoeg in een beekje laat liggen, hij comfortabel in je oogkas past.

‘3’ luidt de geboorte in van theatergezelschap Opium voor het Volk. In ‘3’ zoeken drie mannen gezamelijk naar een identiteit nadat ze erachter komen dat hun levens volledig synchroon lopen. Ze sluiten zich op in een krap kantoortje waar ze in hun zoektocht naar lotgenoten een archief aanleggen van de levenden en de doden. Een uniek drietal dat weet dat niets dat ze ooit zullen doen echt uniek zal zijn. Schrijver Willem de Vlam en regisseur Carola Arons weten dit gegeven echter te verwerken tot een buitengewoon uniek toneelstuk waarin de acteurs het publiek verwennen met scherpe monologen, heerlijke verhalen en luchtige badscenes. Mis het niet, want ‘3’ is een fenomenaal en intelligent debuut van een veelbelovend theatergezelschap. Absolute aanrader!

‘3’ + ‘Opium voor het volk’ = Rock en Roll
Dat hij een stuk heeft geschreven dat wist ik! Dat hij de prijsvraag van het ‘Syndicaat’ ermee heeft gewonnen dat wist ik ook! Of het goed is? Dat wist ik nog niet. Nu weet ik het wel. Het is goed, doordacht, onderhoudend, emotioneel en zo verder. Willem de Vlam heeft met zijn stuk ‘3’, uitgevoerd door ‘Opium voor het volk’, een authentiek verhaal geschreven, waarin klassieke en moderne toneelstijlen moeiteloos zijn gemengd tot een zeer compact geheel. De uitvoering was een verademing van ongedwongenheid en kwam zeer natuurlijk over. Het is goed om te weten dat er nog jonge mensen zijn die hard op de weg aan het beuken zijn en onvervalste Rock en Roll maken.