Wat een belevenis!
In het begin dacht ik enkel o jee wat is dit? Muziek met dan af en toe een zin? Het duurde erg lang voordat ik er van begon te genieten (misschien kwam dat door de slechte timing in het begin?) maar eens het echt op gang kwam was het niet meer te stoppen! Zelfs toen er een toch wel erg nadrukkelijke brandgeur hing kon ik maar enkel denken, wacht nog even met evacueren, ik wil weten hoe het afloopt..
Tranen van het lachen en later tranen omdat het zo erg mooi was allemaal. En het beeld van een op één pump lopende Els Dottermans zal me nog lang bij blijven.
Erg mooi spel, prachtige muziek en een erg rake tekst.
Een geweldige start van een hopelijk even geweldig theaterseizoen!

Over een hoer op retour.
Ik wist niet goed wat te verwachten met zo’n titel en weet nog steeds niet goed wat ik nu eigenlijk gezien heb.
Aan de ene kant, vreselijk overdreven spel. dat zorgde ervoor dat ik geen enkele sympathie voor de personages kon opbrengen. misschien kwam dat omdat je er zo dicht op zat. We zaten allemaal in een kring om het podium. Op een bepaald moment lag Marijke pinoy echt onder mijn neus! Normaal gezien vind ik dat spannend maar nu had ik meer iets van mens ga alsjeblieft weg!
Ook zag ik lelijke kostuums, meer iets voor in het circus en ik krijg altijd een beetje een naar gevoel bij het zien van clowns..
Het duurde vreselijk lang! Dat ik in het midden van het stuk al zin kreeg in een terrasje had niet enkel te maken met de slechte zitjes (tintelende benen al na 10 minuten)en de extreme hitte! het duurde gewoon te lang.
Aan de andere kant heb ik ook erg mooie stukjes gezien.
Vooral de rol van tienjarige thierry (uitmuntend gespeeld door pinoys eigen zoontje) en moest ik ook erg lachen met Titus De Voogdt als Sasha, ‘de geschopte hond. Driftig en impulsief en bij voorbaat schuldig.’
Heel erg mooi was het verhaaltje over hoe naaktpadje schildpadje werd.
Zo waren er meerdere momenten waarop ik dacht, dit zou een mooi einde zijn maar helaas bleef het steeds maar weer doorgaan.
Jammer want zo blijf ik met een overheersend negatief gevoel zitten bij een voorstelling die toch wel erg mooi had kunnen zijn.

Alweer 1 maand geleden dat ik het voor de 2e keer zag. Dé voorstelling die me eerder al zo door elkaar schudde! toen met moeder en vriendin lara en twee weken later zat ik alweer in het NTGent. Deze keer helemaal alleen op de tribune (het mingelen ging niet zo goed, niemand wilde een pepermuntje, gesprekken bleven uit en dat van Hove plots naast ons stond kreeg ook al geen enkele reactie - buiten mijn gilletje dan -)
gelukkig had ik elsie de brauw om naar te kijken (zelden iemand zo zorgvuldig opwarmingsoefeningen zien doen, en maar zwaaien met die armen!) en toen begon het: Nietvelt kwam voor me zitten (adem happen! ze zat voor me!) er was echt zovéél om naar te kijken! in de zaal concentreerde ik me vooral op de videoschermen (geniaal) maar als je zo dicht bij de acteurs zit..zo’n concentratie! echt ademloos gekeken!
en dan die tekst (jammer dat je die nergens kan kopen?) de soundtrack in ieder geval wel (bijna alle gebruikte liedjes staan op neil young’s decade album) Tonight’s the night en wat een night was het. wat een wondermooie voorstelling! en op dat magische moment dat virginia/Myrtle zegt dat voor alles een oplossing is, hield ik het weer niet droog maar ja, wat wil je met zo’n perfecte voorstelling..Eigenlijk valt dit niet te beschrijven. Misschien lukt het beter als ik het een 3e keer heb gezien.. (1 september?) want nu kom ik niet verder dan zelden zo iets moois gezien, echt zeldzaam prachtig! zucht.. ;)