In mijn ogen bedoelt dit werk de tyrannie van het woord. Dit is een voorstelling van zaken via sprekende hoofden die mij afhoudt van elke bewuste tijdservaring, laat staan een ervaring met de tyrannie van de tijd.
Deze voorstelling doet mij geen mededeling/ervaring over (de) tijd. Tenzij dat een verdoving door middel van woorden is die mij elke handeling, zelfs die van het denken, doet vergeten. En dat deze verdoving het oogmerk van de voorstelling is.
Ook als de dramaturgie beoogt de tijd net zo te laten dwarrelen als nu de woorden en anecdotes dwarrelen, zou in ieder geval de compositie mij een tijdservaring mee moeten geven. Vooral dat is de schepper van dit werk niet gelukt. Dus had hij beter zelf een tekst kunnen schrijven in plaats van dat aan drie schrijvers uit te besteden.