Eindelijk weer een mooie TGA-voorstelling. Zonder al te veel poespas en extreme decors, maar juist gefocust op het spel. En dat van Hans Kesting en Hadewych Minis was formidabel. Roeland Fernhout was ook geweldig trouwens. Gewoon mooie rollen. Een aantal belangrijke elementen in het verhaal kregen wel net iets te weinig aandacht - zoals de Engel die verdwijnt en Prior beter wordt - waardoor het bijna te snel aan je voorbijgaat.
Het verhaal blijft actueel, juist door de kritiek op het kapitalisme en het racisme. Typisch dat juist TGA nog zo weinig diversiteit binnen de eigen gelederen heeft. Daarom toch één tomaat.

De voorstelling speelt zich af in een hotel. Iedere bezoeker krijgt een eigen kamertje met een bed en een spiegel aan het plafond. Er wordt een papier onder de deur geschoven met een aantal vragen: wat ik vanochtend gegeten heb, of ik iets gemist heb vandaag, wat ik gedroomd heb. De poëzie van het stuk zet zich in. Het formulier wordt teruggeschoven met in het rood een vraag om mijn antwoord toe te lichten. Dat doe ik. Aan de andere kant staat een onbekende die ik niet kan zien. Het voelt geruststellend. Als het plafond plotseling omhooggaat en ik de anderen in hun kamer zie liggen, is dat ontroerend. En het is bijna niet uit te leggen waarom. Dat is het knappe van deze voorstelling: het lijkt bijna te simpel wat hij doet. Het hotel is een doeltreffende constructie en de handelingen, teksten, muziekkeuzes zijn goed gekozen. Zonder teveel uit te leggen. Tegen het einde wordt gezegd: in het feit dat iedereen alleen is, zit een ongelooflijke schoonheid. Dat laat Verhoeven zien. En tegelijkertijd troost hij je door een deken over je heen te leggen, je naam te roepen en je nachtlichtje aan te doen. Zolang je gezien en gehoord wordt, besta je en ben je toch niet helemaal alleen. Een zeer inspirerende en ontroerende voorstelling.