Stan is vlaams, geengageerd en vooral erg goed. En omdat Gerardjan Rijnders, die post-Tga ook nóg beter is geworden, dit keer de tekst leverde, moest er gegarandeerd iets fraais ontstaan. Dat is ook gelukt. Het verhaal lijkt enigszins op dat van La Musica Twee van ZT Hollandia. Het gaat alweer om een weerzien van geliefden van weleer. Maar dan in taal van deze tijd. Dat blijkt nagenoeg net zo goed te werken. Met bijzondere dank aan de subtiele, lichte, verliefdmakende interpretatie van Sara de Roo. Daarom zijn het, naar mijn smaak, een tikkie te literairderig gekunstelde begin en sommige gevolgen die de randapparatuur van de gitaar voor de trommelvliezen heeft, geen bezwaar.