Even voor Vanessa; waarom is de schouwburg nou ineens weer een rukplek? Omdat die voorstelling van Lotte van den Berg daar speelt en er niet in past ofzo? Ik vond Winterverblijf een lange, taaie zit. In het begin dreigt het allemaal te persoonlijk te worden, maar het eind is het juist niet persoonlijk genoeg en verzandt de boel in heilig gedoe met figuranten, De Ruimte en de (voor mij) oninteressante vraag wat echt is in theater en wat niet? Wat kan mij het schelen of iets echt is, zolang het me maar ontroert, laat lachen of irriteert… De integriteit van de maakster is opvallend en prijzenswaardig, maar wordt er door haarzelf met haar speechje in het begin ook wel erg bovenop gelegd. Uiteindelijk weet de voorstelling niet goed wat ‘ie wil zijn. En als je kanonnen als Heuer en Roofthooft aan boord hebt, vind ik dat je beter van hun expertise gebruik kan maken dan dit bangige aanschurken tegen hun talent.

Het is niet de eerste keer dat ik na een voorstelling van Lotte van den Berg nazorg nodig heb. Eigenlijk wil ik dan in een soort Dries Verhoeven-achtig hotel in een bedje kunnen kruipen en dat dan iemand een dekentje over me heen legt. Maar ja, dan sta je dus in de Stadsschouwburg. Getverderrie. Een tomaat voor de schouwburg. Wat een ruk plek. Sowieso had ik dit veel liever in de kleine zaal gezien. Het beklemmende, indringende, kwetsbare, (al die cliche woorden die mij te binnenschieten, maar niet helemaal recht doen aan wat er op toneel gebeurt) het vervliegt een beetje.Voorstelling deed me aan Stillen denken. Een soort vervolgonderzoek. Vond het soms wel erg moeilijk, maar het greep me ook weer bij de keel. Gewei voor Marlies Heuer en haar theeceremonie. Gewei ook voor het opbeurende liedje van Judith Vindevogel (coole naam trouwens ). Tomaat voor het kuch-publiek. Maar dat ik me daar zo onwijs aan erger, zal wel weer mijn manier zijn om de voorstelling toch een beetje te ontwijken.

In deze donkere dagen, waar bezinning, zingeving en lucht van gebraad heerlijk mixen, denk ik terug aan Winterverblijf, de nieuwe Lotte van den Berg. Er waren na de vorstelling vuurkorfen en gluhwein. Deze gezelligheid compenseerde de eenzaamheid, mislukking en dwarsheid van de avond maar weinig. Veel grote onderwerpen en gedachten, kleine handelingen. Publiek en voorstelling komen er niet uit. Na de perfecte compositie Stillen, nu een essayistische poging. Verdomd interessant, gaat u vooral verder, ik loop graag een stukje met u op.