Het is heel simpel: de muziek van deze Kift-opera is prachtig en daar blijf je voor zitten. Het verhaal is onbegrijpelijk en blijft dat ook. Mochten ze nog een keer zoiets maken dan kan het echt prachtig worden met een begrijpelijk verhaal. (Ik begreep er met de folder ook niks van).

Alle elementen die de muziek van de Kift zo intrigerend en meeslepend maken (eigengereide instrumentatie, dwingende ritmes afgewisseld met verstilling etc.) zitten ook in deze mini-opera, maar het komt niet lekker van de grond. Misschien omdat het verhaal te vaag is (zonder de begeleidende folder is er weinig van te begrijpen), of omdat er zo nadrukkelijk in gezongen wordt (al is Mariecke van der Linden een aangename toevoeging aan de Kift, sinds hun filmsamenwerking), of omdat de “liedjes” eigenlijk ontbreken. Ik weet het niet, ik had er veel van verwacht, maar er komt weinig uit.