Dit was prachtig. Een volstrekt eigen wereld werd hier getoond, natuurlijk refererend aan Lynch of andere surrealisten, maar toch: volstrekt eigen. Een man zoekt zijn door een goochelaar weggetoverde vrouw. Verdubbelingen, trucs, gezichtsbedrog, alles even strak uitgevoerd met topmuziek. Speciale vermelding: de lange benendans van een van de spelers. Magnifiek.

Vrij onbevangen ging ik naar deze voorstelling om er helemaal blij en enthousiast weer uit te komen. Wat een beeldschone voorstelling. Op zich vrij abstract en enorm magisch maar ook super toegankelijk en dat vind ik een onweerstaanbare combinatie. Iedereen die hem gemist heeft, ga hem zien!

In het theater kunnen dingen niet zomaar vanuit het niets verschijnen; dat kan alleen in film. Via goochelen, David Lynch-achtige scènes en al maar ingenieuzer opkomsten en afgangen probeert Ahlblom iets te zeggen over toneel en werkelijkheid. Dat is heel mooi en tot nadenken stemmend. Maar ik moest ook veel denken aan ‘Field guide to imaginary behaviour’ van lang geleden. Dat was strakker en net iets minder behaagziek, maar dat was dan ook legendarisch goed.