Heel intelligente, maatschappijkritische, maar ook onderhoudende voorstelling waarin de kredietcrisis en een uitgebluste liefdesrelatie op een geraffineerde manier in elkaar grijpen. Een voorstelling met virtuoos geschreven en furieus gespeelde monologen over het ineenstorten van het financieel-economisch systeem, met daaraan gespiegeld én daarmee verweven zowel poëtische als absurdistische dialogen tussen een man en een vrouw met een relatiecrisis.

Voor mij zit de kracht van deze door acteurs en dansers uitgevoerde voorstelling vooral in de sterke tekst (van schrijver en regisseur Falk Richter) en in de schitterende manier waarop de acteurs (Stefan Stern in de monoloog over de lange mars door de instituties bijvoorbeeld) daarmee omgaan. Hoe de dansers (onder leiding van choreografe Anouk van Dijk) in het toneelspel en hoe de acteurs in de dans worden opgenomen bevalt me ook heel goed

Minder affiniteit heb ik met de echte dansscènes. Dat komt omdat dans voor mij een grotendeels onbegrijpelijke taal is (misschien moet ik eens naar een cursus). Na vanavond weet ik in ieder geval wel hoe je als danser het failliet van het Finanzkapitalismus uitbeeldt. Dan doe je een bontjas aan, zeg je Ich breche zusammen en laat je je langzaam op de grond glijden.