Ik zie een gitaar en vier banken met op één daarvan Helena (die daar maar zit te zitten). Dat is boven bij de Trojanen. Beneden bij de Grieken grote speakers (waar geen geluid uit komt), twee televisies, een opblaasbaar zwembadje, blikjes bier, twee picknicktafels, een grijze pruik (Nestor), een afgerukte onderarm, sigaretten en een boksbal. Ajax blaast met een pvc-buis pijltjes naar Diomedes (friendly fire) en naar de Trojanen boven, waar een van de pijltjes bij Paris op kruishoogte blijft steken als hij midden in een monoloog zit (voltreffer). Grieken en Trojanen wensen elkaar ernstige ziektes toe, schelden af en toe zelfs in het Vlaams (de flamoes van Cressida) en bekogelen elkaar twee uur lang met zakjes water. Iedereen wordt zeiknat (af en toe wordt er gedweild) en het overwegend jonge publiek lacht vaak. Ondanks dat alles is de tekst te verstaan en het verhaal goed te volgen. Een prestatie op zich. Regisseur Floris van Delft (30) waagt zich aan een bijna nooit opgevoerde Shakespeare. Die niet waagt, die niet wint. Nooit geschoten, altijd mis. Ik waag me niet aan een oordeel. Kijk zelf maar.