Eerlijk gezegd kan ik me niet meer herinneren dat ik ooit een voorstelling zag waarbij ik aan het eind (al was het maar uit beleefdheid) niet applaudiseerde.
Nu was het zover.
Het liefst had ik echte tomaten gegooid.
De tekst-althans de vertaling-was ongeloofwaardig; het acteren zeer ver onder de maat (zelfs een eminence grise als Jacques Commandeur ging hopeloos ten onder); de regisseur (Jos Thie, onthoudt die naam)moeten ze verbieden ooit nog een voet in een repetitieuimte te zetten: hij heeft geen weet.
Daarbij verzuipt alles in een stortvloed van techniek: bewegende beelden op de witte vloer, muziek, fluittonen, alle kleuren licht die je kunt bedenken, enz.
We wisten niet wat we er van moesten denken tot er een juffrouw onder onze (speciaal gebouwde) tribune vandaan kroop en gilde: “hij heeft diarree”. Dat was het! De hele lange voorstelling was één grote sloot diarree.
Kortom: niet gaan zien!