Dag Barrelanders,
Moet vroeg naar bed van mezelf, daarom even geen Blincker voor mij. Wilde wel even kwijt dat ik weer eens erg genoten heb van jullie. Wat een ontzagwekkende tekst. Mooi dat ieder personage zijn eigen opvattingen in twijfel leek te trekken als een ander stond te pleiten. En wat was het een verschrikkelijk einde - de boodschap van de allerlaatste tekst van Martijn van Nieuwerf/Tasso - maar hij werd perfect gedragen door al het voorgaande, zowel stuk als enscenering. En ook doordat hij zo verschrikkelijk mooi werd gezegd en zo briljant was geformuleerd, was er direct alweer rijkelijk troost bij het slechte nieuws. Maar heftig was het wel. Nu gauw warme melk, anders wordt ik straks vast geplaagd door razernij…

Wat een prachtige voorstelling!!! Niet gedacht dat dit mogelijk was, na die heerlijke Oscar Wilde, een paar dagen later nog zo’n reusachtig stuk door dezelfde spelers. De Barre Landers hadden Kikker schitterend verbouwd tot een ruime lichte zaal. Je daalde als het ware af naar een arena. En daar ontspon zich, eerst voorzichtig in het donker en later in koud licht een prachtig stuk. De verzen van von Goethe worden heel helder en toch alledaags gebracht, het wordt nergens oubollig of hoogdravend, maar het is heel spannend en meeslepend en vaak erg komisch. Je leeft mee met alle karakters en wordt in een onontkoombaar noodlotsdrama gezogen. Alle vijf acteurs zijn schitterend: Ingejan Lichthart Schenk en Margijn Bosch, en Anouk Driessen en Vincent van den Berg zijn geknipt voor hun rol. Maar Martijn Nieuwerf is echt uitmuntend!! Heel lenig van geest en lijf en met een prachtige tekstbehandeling speelt hij de miskende (of paranoide of onbegrepen) dichter Tasso als een pestkop waar je wel van moet houden. Zijn schitterende eindscenes hebben me diep geraakt. Dit is een van de beste voorstellingen die ik in jaren heb gezien! Bravo!!!

Is deze voorstelling eigenlijk al af? Die vier geweien geef ik nog maar even onder voorbehoud. Torquato Tasso wordt vandaag niet in De Snijzaal gespeeld, maar voor het eerst in een theater. De acteurs zeggen hun tekst eerst in het donker, links en rechts van het podium. Later komen ze gelukkig in het licht, komt er actie en wordt het spel gaandeweg fysieker. Ik kom nog maar net kijken, het is zelfs pas mijn tweede Barre Land. Toch heb ik het gevoel dat dit wel eens iets heel moois zou kunnen worden. Voor de problemen met de slechte verstaanbaarheid aan het begin zal wel een oplossing komen. Ook kunnen de prinses, de gravin, de hertog en de heer Montecatino, de een wat meer dan de ander, vast nog wel ietsje beter dan vanavond. Dan zal het spel van Martijn Nieuwerf als Tasso ook ietsje minder ver boven dat van de anderen uitsteken. Want met zijn meer dan voorbeeldige tekstbehandeling en met zijn subtiele maar veelzeggende lichaamstaal is Nieuwerf geweldig op dreef. Precies de dichter Torquato Tasso die ik me die door het luisteren naar Goethe’s fraai vertaalde zinnen voorstel.

een hele mooie voorstelling. het kwam voor mij wat traag op gang want we horen de acteurs eerst alleen maar van de zijkanten. het is ongemakkelijk om alleen maar te luisteren. maar je went wel aan de lange zinnen. vanaf de opkomst van tasso (martijn nieuwerf) wordt het allemaal fantastisch. serieus en humoristisch. de scène waarin hij zijn lauwerkrans teruggeeft en naar zijn kamer wordt gestuurd is zó goed, omdat je alle onrecht en truukjes doorziet en toch nog kunt lachen. de pauze komt dan wel net op tijd want het is lang. na de pauze gaat het vlugger want er gebeurt meer en tasso is weer terug. en je gaat toch vooral met hem mee. het is heel mooi hoe hij je elke zin zo kan laten meebeleven, terwijl hij snel en grappig speelt. van het einde was ik zelfs even helemaal stil. verder schitterende locatie en kostuums. zien!

prachtige voorstelling op prachtige locatie - er is veel mogelijk met alleen licht en basiselementen. mooie taalbeheersing - in het begin wennen aan de stemmen - later bij meer acteren stemmen meer kloppend - ook gewei voor de kledij!

Het vraagt nogal wat, deze voorstelling, zeker aan het einde van een werkweek met een stapel opgebouwd slaaptekort. Nou is me die ervaring niet nieuw bij ‘t Barre Land, en was ik bovendien gewaarschuwd - toch was het lang wachten op de pauze. Daarna was het beter te doen, het volgen van dit “theaterschuwe stuk” zoals Goethe zijn eigen stuk zag.
De man had goede ogen.
Maar mogelijk kende hij ‘t Barre Land niet. ‘t Blijft knap hoe ze die lappen tekst niet alleen hun hoofden in krijgen maar er ook weer volgbaar uit. Al was het nu wel wat erg veel hoorspel hoor. De lelijke tegels en radiators in de Snijzaal maakten het verblijf niet aangenamer.
Vreemd genoeg was ik in een goede bui en wist ik dit tergen, dit welhaast ondraaglijk tergen, als ‘uitdaging’ te waarderen…
Volgende keer weer minder mild.

‘t land, schoon bar,
dient omgeploegd
de zwoeger zoekt verschoning
en genoegen als beloning

Ja… hier werd ik dus een beetje depressief van. Niet zozeer door het stuk of door de Barre Landers, maar meer omdat ik het 9 jaar geleden ook al in de Snijzaal zag. 9 jaar geleden! Het hakte er in bij mij en ik kreeg last van ‘Ik ben oud en overleden’ gevoelens. Het lukte me niet meer om m’n aandacht bij het stuk te houden. Ik verviel in droevige contemplatie en ging ook bij de Barre Landers opzoek naar tekenen van aftakeling (rimpels, grijze haren, verloren onschuld, dat soort dingen). Tomaat voor mezelf en al mijn sombere gedachtes. Gewei voor ‘t Barre Land omdat ze durven terug te kijken en te herdefiniëren.