Vier jonge mensen laten naar zich kijken, naar hun verdriet en naar hun zo herkenbare onhandige manier van met elkaars verdriet om te gaan. Dit is dichtbij-theater, spanning die ontstaat door wat de spelers allemaal niet doen. Je krijgt als toeschouwer geen enkel handvat om afstand te nemen, en dat is prachtig. Soms wordt hun onhandigheid hilarisch grappig, ongeveer zoals een alledaags woord grappig wordt wanneer je het honderd keer achter elkaar zegt. Een extra gewei voor de sterke combinatie van beweging en tekst, én een gewei voor het functioneel gebruik van film. O.a. nog te zien 25 en 26 november in de Brakke Grond.