Van een klucht verwacht je verwarring, chaos, en ongecompliceerde humor. Bij deze voorstelling was er inderdaad verwarring, maar de chaos en humor waren voor mij ondervertegenwoordigd. Teveel dialoog en een moeizaam begin deden afbreuk aan een op zich leuk verhaal. Na de pauze zat er meer vaart in het stuk en werd er scherper gespeeld. Er werd goed geacteerd door alle vier acteurs en de belichting was a la Rapaport, altijd goed dus. Het decor was nodeloos ingewikkeld. Niet een voorstelling die blijft hangen.

Opzich ben ik niet zo’n fan van kluchten. Doorgaans is het gewoon een avond ontspannen lachen en verder kun je er weinig mee. Voordeel is wel dat je zeker weet dat je geen vaag, onbegrijpelijk stuk voorgeschotelt krijgt, waar je zo nodig nog minder uit kan halen. Ik ging zonder verwachtingen de zaal in en het viel me alles mee! Leuke cast, uitstekend verhaal. Anniek Pheifer - als een bevallig engeltje - huppelt in het rood het podium over. De eerste scene vond ik wat al te flauw en te doorzichtig (tomaat voor het zwakke begin), maar hierna kwam het lekker op gang. Romijn Comen zette een vreemde snuiter neer die zwaar overarticuleerde. In het begin dacht ik dat hij gewoon voor het eerst op het toneel stond, maar omdat het zo consequent werd volgehouden, werd het wel grappig (geweitje, alsjeblieft). Sowieso waren de karakters totaal niet geloofwaardig, maar dat gaf niet, want ze leende zich goed voor dit verhaal. Peter Tuinman was als rijke rijke excentriekeling fantastisch (dik gewei)! De bewegende, reflecterende bloemachtige mechanismen zeiden me niet zo veel (tomaat voor overbodigheid SPLAT!). Van het licht is me niets opgevallen, dus dat is altijd goed! Al met al blijft het een klucht, maar dan wel een hele goede.

Na vele jaren weer op de planken , dit stuk is zo prachtig door Alan Ayckbourn geschreven!De voorstelling die ik in Den Haag zag was bij vlagen een hoogstandje van acteren. Een nieuwe dimensie aan het stuk werd onder andere gegeven door het spel van Romijn Conen, hij danst en rent als een tweede Mr. Bean over het toneel en draagt bij tot de wat abstracte invulling van het stuk. Will van Kralingen, Peter Tuinman en Anniek Pheifer spelen zeer verdienstelijk en de laatste ongelooflijk naturel zodat je wel verliefd op haar moet worden. Een redelijk minpunt is de dramaturgie, er lijkt vooral op de kleine vertelling geregisseerd te zijn en het grote verhaal is duidelijk vergeten. De regisseur is van huis uit acteur, Eric Schneider en dat is merkbaar. Het grote vraagteken word niet ingevuld en de voorstelling gaat aan het slot te weinig schurend en schrijnend in de ziel hangen, de humor wordt dan te groot gespeeld en de wrange ondertoon verdwijnt helaas.
Een speciaal gewei moet naar de vormgeving , alles wat de regie niet waarmaakt of laat liggen is prachtig aanwezig in het dekor en licht (Jos Groenier en Uri Rapaport), de eigen fantasie wordt geprikkeld en op het toneel staat een installatie die eigenlijk na deze voorstelling in het stedelijk niet mag ontbreken. Elk gevoel wordt gevoed: voyeurisme, schaamte, angst, liefde, bescherming, intimiteit, zon, wolkenhemels, zelfreflectie. Kortom ga kijken, als het stuk niet meer boeit blijft er altijd nog de humor en de Kunst