Het is al zo dikwijls gezegd en geschreven : wat op papier lekker leest is daarom zeker nog niet geschikt voor het gesproken woord. En als het dan nog een collage betreft van allerlei tekstfragmenten, wordt het al helemaal moeilijk. Het kan werken, Frank Vercruyssen heeft er het Theaterfestival mee gewonnen, maar deze voorstelling is jammer genoeg de illustratie van hoe het meestal gaat.
De teksten gaan dan nog meestal over dé leegheid, dé verveling, hét zoeken … maar worden alras mijn leegheid, mijn verveling, mijn zoeken. Om de tekst zelf te citeren : “het stelt allemaal niets voor” want nergens is er ook maar een haakje te bespeuren dat je zou kunnen meetrekken. Het geeft de indruk alsof men louter voor zichzelf theater aan het maken is.
De vormgeving, inclusief het klankbeeld, verworden dan ook tot gimmicks. De videobeelden, de stadsgeluiden, de hiphopbeats, de hangende panelen, de polaroids die genomen worden en aan het publiek doorgegeven, ja zelfs de titel, wat is de samenhang?
We leren wel een Kuno Bakker kennen die zich staat uit te sloven maar toch een zeker naturel aan de dag blijft leggen, ook wanneer een technicus het defecte lichtpaneel moet komen bijstellen. Het is zijn inspanning en talent dat toch nog een gewei oplevert.

Gealarmeerd plaatsgenomen in Frascati 2. Ik had moeite met een nogal malloterig overkomende DJ en een lelijk uitgevoerde vormgeving, waarvan het achterliggende idee al net zo over de houdbaarheidsdatum was als de gebrachte teksten - in die zin dat deze moesten dienen als componenten van een noodkreet en daarin niet voldeden. Bernhard, Rilke, Kapuszinski: respectabele avantgardisten, maar om er een klacht tegen ons huidige tijdsgewricht mee te vormen waren ze denk ik te vroeg (Ja, het was bedoeld als een noodkreet. Op de vierde rij gezeten zag ik voor twee spots in de bovenhoek de letttercombinatie SOS gloeien). Misschien had er langer en kritischer gezocht moeten worden.
Als volgt is deze voorstelling enigszins te verdedigen: we krijgen de mening van de artiest voorsgeschoteld, en het is goed dat die niet is gecorrumpeerd door al te veel bezinning. Maar echt sterk klinkt dat niet.

Dat was schrikken. Nooit gedacht dat Dood Paard ook tot zoiets abominabels in staat was. Met stip het slechtste wat ik dit jaar zag en ik zeg dat met pijn in het hart, want ik ben een doorgewinterde fan van DP en hun benadering van tekst als muziek. DJ Steve Green is natuurlijk zijn gewicht in goud waard, maar als tegenspeler Kuno Bakker zo’n draak van een tekst te spreken heeft dat je al na 5 minuten niet meer naar hem wil luisteren, laat staan kijken, dan valt het zwaar om hier nog muziek in te horen. Zelden besteedde ik zoveel tijd aan het bestuderen van het (prachtige) toneelbeeld. Vraag blijft, hoe zo’n kwasi-tirade van een tekst in een voorstelling terecht heeft kunnen komen.
Geen poezie, geen geheim, geen kompositie, geen verrassing. Een willekeurig bezoek aan de Albert Cuyp geeft meer stof tot denken. De geweien zijn voor Green en het toneelbeeld.