een broerige zondag middag, zeg 30 graden celsius, tuig speelt zijn nieuwe voorstelling in een dor weiland, ideaal voor een beeldende theatervoorstelling rondom een roestig bouwwerk, traag, heerlijk met dit weer, komt de voorstelling op gang, duidelijk gebruik makend van de elementen, een hoge toren gaat dmv een waterrad en brandend draaiwiel omhoog. steeds hoger, hoger en op de top gaat de torenbewoner met een touw, traag swierend en zwaaiend naar beneden. geduld, het is een moeilijk begrip in deze tijd. maar tuig beeld het mooi uit; beter nog; het slaat aan. de voorstelling kabelt heerlijk voort en eindigt met de tekst; dit is het beigin. de cirkel is rond. mooi, estetisch en af. en dat voor helemaal niks.

In het decor van de jonge nacht in de Bosche Broek, waar het publiek een plek zoekt in het gras van de dijk voor een spektakel met geluid, water, vuur en techniek. Ten prooi gevallen aan de stekende insecten volgden we ademloos de handelingen voor het oprichten van de instalatie met als climax een knap stukje acrobatiek.
Indrukwekkend.