Veel mysterie in deze Salomé, in de vervreemdende vormgeving en vooral in de waterput die een (letterlijk) centrale rol speelt. Het begin is bijzonder traag, en halverwege zakt de spanning heel erg in, dat is jammer. Maar door de mooie Special FX , gevarieerde kostumering en het overtuigende spel van vooral Mirjam Stolwijk en Carline Brouwer is de 2e helft spannend genoeg om de voorstelling uit dat dal te trekken.

Ik heb slechts één vraag: Waarom heette deze voorstelling in Godesnaam ‘Salomé’? Werkelijk het meest ranzige stukje toneelstukvernacheling dat ik laatstelijk mocht aanschouwen. Gewei voor de kleding. Te weinig tomaten voor de rest. Er moeten galgen aangeschaft worden. Schrijvers als Oscar Wilde dienen beschermd te worden tegen Onbenullen als de regisseur van een dergelijk Total Loss. In gruwel verblijvende,

Salomé is precies één scene geil geweest. Dat ze daarna opeens frigide wordt neergezet doet me denken dat Mirjam Stolwijk buiten beeld de hand aan zichzelf geslagen heeft. Zet vervolgens deze koelkast tegenover een ‘onzichtbare’ Johannes de Pirana en je vraagt je af wat de regisseur bezielt. Ohja, ga maar dansen, ga maar dood. Het kan mij allemaal niets schelen. De Appel meldt trots dat de Haagsche Courant schrijft dat de voorstelling veel stof tot discussie biedt. Och. Misschien over de vraag waarom compleet inconsistente slapstick gecombineerd met zonder drama in ‘s hemelsnaam bij de Appel te zien is. Één gewei voor het plaatje en de spelers. Drie tomaten voor de regisseur.