Na een lange periode aan Dood-Paard-haat geleden te hebben, ben ik duidelijk van positie veranderd. Een mooi sprookje van een groep vrienden die het maken. Een soort Dood Paard dus. Ik hoop dat het beter met ze afloopt dan met Rob en kornuiten want ik begin erg op ze gesteld te raken.

Fijne confrontatie van speelstijlen. Geeft ook goed inzicht in een ander Amsterdams kunstenaarscollectief… Oh nee, geen collectief.

Wat een leuke locatie is dat toch daar op de transformatorzolder. De avond valt, een treintje rijdt voorbij. Alleen de stoeltjes zitten zo rot, maar goed, dat houdt je scherp. Zo mis je tenminste de dialogen niet. Blij dat ik weet waarom Hein drinkt, blij dat ik zwarte Nikes heb, vooral blij dat ik niets hoef te verzinnen voor de Biënnale… la la la, en ik ben verliefd op de Belg.

Dood Paard glijdt weer eens uit, over bier dit maal. Geweldige voorstelling: geweien voor de tekst (!), voor de muziek, voor het vindingrijke en creatieve gebruik van bier en voor alle acteurs bahalve Marien Jongewaard. Voor hem de tomaat omdat ie mij hoofdpijn heeft bezorgd met z’n irritante geschreeuw.