Mijn leukste Oerol-voorstelling. Op het strand in Hoorn aan Zee staat een huisje op palen. De toeschouwers krijgen een uitklapkrukje en gaan ervoor zitten. Dan komen er allemaal mensen op gele laarzen uit de duinen. Er ligt een drenkeling in zee: die gaan ze -zeer voortvarend- redden. In het huisje wordt hij vertroeteld, maar ook uitgelachen. Ondertussen gaat de zon onder en wordt het zo mooi op het strand. Het verhaaltje dat zich vervolgens voor je neus afspeelt is grappig, maar ook triest en wreed. En het leukste: het is echt een verhaal met een begin , een eind en een clue. Dat is niet vaak zo bij locatievoorstellingen en dat maakt het voor mij nog zo veel leuker.

Dit was mooi, dit was zonder woorden, dit was ook triest en dit had ook de ondergaande zon. Waardig opvolger van Het Mensenmuseum. Niet missen.